Kıpır kıpır oluşundanmı anladım yüreğgimin, yoksa gözümde aniden canlanan anılarmı kıpırdamasina sebep oldu yüreğimin bilmiyorum... Sadece birden sen geldin gözümün önüne ve gözlerim nemlendi. O anda, orada sensiz olmak yüreğime acı iğneler sapladıda, dizlerimin üzerine çöküverdim... ve gözümden akan iki damla gözyaşi tenimi yakarak dudaklarıma indiğinde, sensizliğin ne demek olduğunu bir kere daha anladım...

Kırılgan oldu yüreğim artik... Nede çabuk kapanıveriyor içine, sanki bir daha kırılmaktan korkar gibi. Ve çekingen adımlarla yaklaşıyor nedense derinlerine cağıran tüm gözlere...

Halbuki kalbim o kadar geniştiki... Tüm insanlarin sevgisini kolayca barındırabilirken, şimdi senin sevdan sanki patlatacakmiş gibi zorlamakta yüreğimi... Ne bedenime, nede ruhuma sığdıramıyorum kendimi, vede seni...

Ölümüne sevdim seni ben... hiç hayal etmedim sensizliği ve hasretini... Ne zamanki gittin, bende yandım... sadece bunu biliyorum, o kadar...

Bir kara sevda yanar içimde
Gizliden gizliye
Fırtınalara atar yüreğimi
Bir muaamma içinde
Sallanır durur işte
Boşluğa salınmış,
Bir kayık misali

Bir insana değermi verilen bu değer?
Bütün bu kendinden geçmeler?
Sürekli yürekte yanan ateşler?
Değermi?
Gel görki gönüle ferman dinletmek zor
Bir dua yardım görmeden...

Tutunacak bir sıcak el ararken bu soğuk dünyada, arkada bıraktığımız değerler olmamalı feda edilen... Benliğimizi, senlikten nasılda kurtarmalı? Bilmemki, nasıl biz olmalı?

Bir tutam sevda aldım yüreğime... sana ait... kaldır gözlerimi yerden be gülüm...