Elimiz bol gönlümüz zengin, işin ucunda göz yaşı varsa “yırtarım dağları enginlere sığmam taşarım”. Ağlamaya gönüllü geliyoruz işte hepimiz dünyaya. Çıkınca o rahat o karanlık ve sıcak yuvadan , daha gözümüzü bile açamadan, o kadar yabancıyken bile bu dünyaya, ağlamamız nedendir hemen o ilk anda?

Neden gözyaşlarım bunca yıl sonra hala?

O bilinçszce çırpınışım bebekken bu günkü bilinçsizlikle ve bugünkü çırpınışlarla aynı değil mi?

Her şey aynı her şey tıpatıp değil mi?

Hala her şey ve her yer ve herkes hatta ana hatta baba ya da kardeş ya da diğerler hala çok yabancı değil mi?,

Ben kendime hala çok yabancı değil miyim?

ya aynada gördüğümle dışardan göründüğüm çok ama çok farklıysa
ya her şey bir kandırmaca bir aldatmacaysa
ya bütün acıları çekmek için ben varsam ve ya hep böyle olursa ya hep böyle devam ederse?

Zaten öyle olmayacak mı?


Her şey aynı kalmayacak mı?


Benim için..

Ben hep bu kadar acı çekmeyecek miyim sanki?

Sanki bilmiyor muyum benim payıma düşen çok ağır, o söz yalan ben bilmiyor muyum; kaldırabileceğin kadar… kaldırabilseydim böyle olur muydum, bu kadar yalnız bu kadar heyecansız bu kadar nefretli olur muydum. Aptalsınız. Hiçbişeyi bilmeden beylik beylik laflar etmeniz en büyük kanıtı aptallığınızın….


Saturday, july, 4, 2009
03:16 a.m.