Bir ince tel ile bagliyim hayata... Herkes gibi... Ama farkinda degiliz iste... Herkes gibi... Kosarken hep birseyler arkasindan, bilincsizce, galiba sona bir adim daha yaklasiyoruz... Ve biz bunun farkinda olmuyoruz, yada farkinda olmak istemiyoruz... Herkes gibi... Hani yerine geldimi diyoruz ya, ölüm herkes icindir diye, eceli gelen herkes ölecek diye... bunu kendimize nedense hic söyleyemiyoruz... Herkes gibi...

Yarin cümlemizin sonuna nokta kondugunda... ne yapacagiz aceba, yatirildikmi musalla tasina... Iyi bileceklermi bizide? Duracaklarmi arkamizdan, er kisi niyetine? Yada Sultan Süleymana bile kalmadigini düsünüp dünyanin... devam mi edecekler hayatlarina... Bizim gibi...

Pismanliklar adina ne varsa yasadiysak hele birde... Amaaan nolacakki canimlarla atlatiyorsak arada bir uyanmisliklari...

Düsünmek adina neyimiz varsa cikarmisiz elden, fikirlerimiz hep darmadaginik, domino taslari gibi etrafta... savruluyoruz bosubosuna... herkes gibi.

herkes gibi...
herkes gibi...
E herkes gibi olacaksak... yasamaya ne gerekki?
Bir kendimiz olmasi lazim degilmi?
Kaldir gözlerini yerden... Bul artik be can kendini...