Doğan CÜCELOĞLU bir söyleşi yapıyor ve bu söyleşide bir stat dolu insana soruyor. "Hanginizin çaresiz hastalığı var? Hiç bir el kalkmıyor.

"Hiç birinzin çaresiz hastalığı yok mu"? Yine ses yok.

"Aslıda burada olan tüm canlıların çaresiz bir hastalığı var. o da ÖLÜM" diyor.

o an oradaki tüm insanlar şaşırıyor ve hep birlikte " evet" diyor.

Ölüm denen çaresiz hastalık gün gelip hepimize uğtayacak ve hiç bir doktor buna çare bulamayacak. Acılar bizler için? Sevdiklerimizi kaybettiğimizde en büyük acıları yaşayacağız, yaşıyoruz ama geride kalanlar hayatlarını devam ettirmek zorunda olduklarının bilincinde olarak yaşama devam edeceklerdir sevgili şairim.

Annem bir gün " Babamı, annemi kaybettiğimde, öleceğim sandım ama baktım ki acı zamanla kabuk bağladı ve ölmedim yaşadım. Abimi kaybettiğim gün tüm ciğerlerim yandı ve gerçek ölümün o zaman olduğunu anladım. Kardeş acısı hiç bir şeye benzemiyormuş onu anladım" demişti. Sizi onun için çok iyi anlayabiliyorum sevgili şairim.

Umarım en kısa zamanda kendinizi toparlar, çok sevdiğiniz ablanızı hakiki dünyada yaşadığınız acı ile üzmezsiniz.

Tekrar size metanet ve sabır diliyor, ablanızın mekanı cennet olsun diyorum. Sevgiler yüreğinize

canım, cana gül'üm, gönlümün açık yarası,

öyle anlar yaşanır ki bazen, ne kelimelere sığar, ne de yüreklerimiz alır o anı,

atarız içimizde biryerlere, örteriz üzerini bol bol,

ve unutmaya çalışırız geçip gidenleri,

ama unutulmaz, unutulamaz...

ablana allah cennette ne güzel ve sıcak bakıyor canım,

bize bakıp gülümsüyordur neden üzülüyorsunuz diye,

hadi yaz içindekiler ve akıt zehrini gönlünden,

ve sarıl kaleme hiç bırakmadan...


ben her yaklaştığımda ölüme, öyle yapıyorum, hayatn çok güzel...

harikaydın her kelimenle canım, gönlümün puan çıtasından verdim...

Net sorun ben de ,bölgesel mi değil mi?bilemiyorum paramla stres satın alıyorum bu aralar:)))..

Eş:)Hülya tarafından 12/8/2009 5:03:40 PM zamanında düzenlenmiştir.

Ağır olan gerçek ,üstelik bildiğimiz gerçek,aciziz işte ölüm çarpar böyle.Yazacaksın sevgili Hüzünlüşarkım acıyı yaşaya yaşaya yazacaksın.Daha bir kaç gün önce bir erkek arkadaşla (özellikle vurgu yaptım cinsiyete zira kadın hep daha duygusal olarak kabul edilir ya)sohbet ediyorduk söz döndü dolaştı yetimliğimize geldi,çocukken babasını kaybetmiş ben ise 38'im de kaybetmiştim acıya baktık acı aynı acı ,44'e gelmişim onsuz geçen 6 yıl acının yakışında hissedilen ateş aynı,yaralarımızı gösterdik bir kez daha birbirimize sonra döküldü dudaklarımdan "sen benden şanslısın"deyiverdim "yaşanmışlık ne kadar çok ise acının yakışı da o kadar yakıcı"diye ekledim o ise "Ben de seni şanslı görüyorum baba ne demektir bilmiyorum babaya dair hiç bir yaşanmışlığım yok bu yaşımda bile birileri baba diye seslenirken içim sızlıyor"dedi acıyı acıyla tartmak nafile ,acıydı işte ,o an yapabileceğimiz tek şey birer Fatiha okumak oldu.

Yazmalısın ve akıtmalısın içindekini.Sabırla diyorum,saygıyla.Bir kez daha başımız sağolsun mekanları cennet inş.