Günlerdir süren anlamsız beklemelerim sona erdi.
Artık kararımı vermiştim; geri dönüşüm yoktu...
Benliğimi eksilte- azalta devam eden bu sona eriş maceram;
içimde biten, gövdemde yokluğunla birlikte azalıp giden,
beni ben eden tutkularımın sönüşünü, yitip gidişini kavramam;
bilmelisin ki bir hayli pahalıya mal olmuştu bana...
Seninle yaşadığım ve şimdi biten o renkli hayatın her saniyesinin
bedelini ödeye ödeye geldiğim yol ayrımında, kendimle yüzleşirken,
bir enkaza dönen duygu dünyamın ve o en umarsız halimle içine düştüğüm
dipsiz kuyunun aynasından yansıyan, boğulup gitmeden önceki o son
siluetimin yarattığı sarsıntı; beni, tam da bu noktada, bilincimin saklı
alanlarını zorlayan bir güçle, belirsizliğin bağrına sıkışmış yeni
bir ’ben’in doğuşuna adım adım götürmeye başladı.
Sonun başlangıcına geldiğimi anladım. Bu, köklü bir değişim hissiydi.
Yeni bir hayattı...
Artık, tüm bedenime, bana yabancı ama, bir o kadar şefkatli;
bende kalan, kendime dair; hücrelerime kadar nüfuz eden, bunu her
hareketiyle derinlemesine duyumsatan,
beni yeniden biçimlendirmeye başlayan o gizil güç , o gizli el, sensizlikti...
ben artık, tüm yaralarımı sensizlikle sarmıştım...
Elveda sevgili...