sevgili Arkadaşk..

özledim...yedi harf’e ne çok şey yüklüyorum bir bilsen. özledim derken, istemsiz, gerekli, apaçık ne kadar çok özlüyorum bir bilsen. birebir, karşılıklı mı yazılır tum mektuplar, yoksa yazanın insiyatifinde midir tüm zamanları, tum sayilar ile çarpip mektuplaştirmak.. kaç kişi vardır, sabah biriyle uyanıp, yataktan o olmadan kalkan?. hiç bir şey olamış gibi işine yoğunlaşmaya çalışan?. "yatakları topliyim" derken kaç yatak örtüsü belirir bir insan hayalinde? kaç toplama hareketi, kaç masum bakış toplanir göz yatagında. ve gündeliğe nasıl dahil edilir özlenen bu kadar?. Tüm bildiklerimi unuttum, neden özlediğimi bilmediğime kafa yorarken. dışarıyı seyrederken içilen o ilk sabah kahvesindeki keyfi alıp , tüm keyfi seni özlemeye yüklemek niye bu kadar çok. ve niye bana bu kadar çok gelmiyor?.tüm bildiklerimi unuttum. bilmediğim özleminde aklımı yorarken. kapı kolu açılırken, çaydanlık kulpu tutulurken, musluğu açarken, pencerden içeri hava sokulsun diye çapalarken neden asıl amacını unutur insan ve özlemek denen bu yedi harfe bu kadar gönül verir.bu kadar derine mi saplanir bir arkadaslıgın uzak tadı. bu kadar yakından mı vurur günlük hayatı.
seni özledim ...
bilsen yüzün kaç hayale eşilik ediyor ve ayaklarım , aklım, ellerim sana o küllüğü koyduğu yerden getiriyor. evine kaç adımda gidilir?. pencerenden bakınca ne görünür?. neden bilmek ister ki insan.?
bir arkadaş bu kadar mı kal u belaya dayandırlacak kadar çok özlenir. seni tanıyorum . kokunu bilecek kadar.

hayat ünitesi/ özlem nöbetleri/ben.