İçimde sebepsiz bir mutluluk, sebepsiz bir hüzün var. Salınıyorum zamanın sarkacında. Bir mutluyum, bir kederli. Aralardanda geçiyorum zaman zaman. Ne mutlusundur ne de kederli. Yada ne bileyim belkide iki duygunun birbiryle harman olduğu bir an. İşte şimdi tam o aradayım. Saatim tutuklu kaldı o arada. O arada kaybettim belkide seni. O aralarda mı verdim umutlarımı? O aralarda mı benliğimden uzaklştım? Peki neden tutuklu kaldım arlarda? Neden bu salınım böylesine güzel giderken sensizliği yaşattı bana? Mutluluğa ramak kala nerden çıktı bu ayrılık? Sana yaklaşıp uzaklaşmalara alışıktım ben. Sevmişdim de hatta. Ama şimdi sabit bir nokta da ne yaklaşıyorum nede uzaklaşıyorum. Hep aynı mesefa hep aynı soğukluk hep aynı sensizlik… Bu aralarda kalmak yakar oldu yüreğimi bir isyan ateşi tutuştu yüreğimde. Hep bu aralar…. Artık isyanlarıma karşı olamıyorum. Bıraksalar beni bu aralarda, devam etsem gene sana olan salınımıma kabul eder miyim acaba? Hiç sanmıyorum. Susar mı büyüyen isyanım? Kolay mı durdurmak bir avuç kardan çığ olan kütleyi? Kim çıkabilirki önüne ben çıkayım? Artık suskunluğum salınımıma değil isyanıma. Artık ona susuyorum. Artık ona boyun eğiyorum sadece. Bir tek onu dinliyorum. Bir tek o var hayatımda…