(Alacağın...)

Boşuna dememişler;

“..Sevenler, aşk ateşi ile erir, biter,
Sevilen, hem semizler, hem de daim güler.”

Yâr,

Ağıtlarımın sendeki aks’i kahkaha mıdır?..
İnileyişlerimle şâduman mı olursun?..

Bir tahterevallinin iki ucunda gibiyiz;
Ben indikçe, sen çıkıyorsun...
Benim ayaklarım yere değdikçe, senin başın göğe eriyor!

Gök delinmişçesine başına yağanı nisan yağmuru mu bellerdin? Sağanak sağanak başına yağan gözyaşımdı...
Gözyaşımdı, eyy vefâsız!

Yanmış ciğerimin kokusu iştahını mı celbeder?..
Şerha şerha dilinmiş sînemden sızan al kanlarla, allanıp pullanmak mı dilersin?..
İnsââf... İnsââf... El insââf!..
Eeyyy insâââââf!..

“Dil hayret-i gamla lâl kaldı
Gâlib gibi bî-mecâl kaldı
Gönderdiğim arz-ı hâl kaldı
Elân bir ihtimâl kaldı
İnsâfın o yerde nâmı yok mu?”

Ne istersin benden? ‘Açtığın yaradan sızan kanla bahçe sulamak’ ha! Kan ile bahçe mi sulanır ey hâlden anlamaz?

Cefâ çektirdikçe safâ bulmak... Sana mahsus!

......

Kimsesiz, dost yüzüne hasret bu yaban ellerde,
Yıkık-dökük bir vîrânedir mekânım...
İçinde eski-püskü bir kilim parçası, hiç de sana lâyık olmayan...
Ve en mühimi (ve de vahimi) her yan hıncahınç ağyâr...
Bu yüzdendi şöyle ağzım dolu dolu “gel” diyemeyişim...
Bu yüzdendi gönül dolusu buyur edemeyişim...

Ya senin, zindanım olan şu diyârı yol edip de bir selâm etmeyişin?..
..Nedendir?
Her gün her gâh gözüme gözüme sokulan fakr-i hâlimi bir kez daha, bin kez daha yüzüme vurmak için midir?..
Sevilen değilsek de, “seven” idik...
Dost olamadıksa da, dost bilendik; be hey hukuk tanımaz!

Yoluna düşer, en sonunda da, yolunda, düşerim... Korkarım ki, yükümle ahaliyi zînete boğarsın... Cesedimle de ziyâfet çekersin kurda kuşa!..

Ey benim hatır gönül saymazım;
Yıktığın hatırım yerle bir hâlâ...
Paramparça ettiğin gönlümün parçaları topladıkça dağılır, gelmez-gelemez bir araya...
Sen ise, bilmem hangi güzelin kolyesini takmakla meşgulsündür!..
......

“..Sevenler, aşk ateşi ile erir, biter,
Sevilen, hem semizler, hem de daim güler.”

..Boşuna dememişler!..

Hicran Seçkin

Şeyh Gâlib