MECALSİZCE SAVRULUYORUM

• 2 Aralık 2009 Çarşamba 09:19:33

[ kalin ] Şimdi bir mecalsiz gemideyim, zor duran ayakta. Savrulan hayatım, bir gemide savrulur yine dalgaların hırçınlığıyla.

Her an bir problem çıkacak düşüncesi var akıllarda. Bir alarm çaldı, yine bir arıza... Bir gün ya da bir kaç gün demirde ve tam ortasında su kütlesinin.

Ağzımdan küflü ekmek ve pas gibi suyun tadı gitmiyor bir türlü. Çünkü uzaktık bir taze ekmeğe, berrak suya.

Sallanıyoruz yine, duramıyorum ayakta. Belki sekiz, belki de dokuz şiddetli bir fırtına yaklaştı. Masada durmayan ekmeğim ve suyum, onlar da pek memnun değildi hallerinden galiba.

Bir memurdum sanki 08:00 - 17:00 arası tek meşguliyetimdi. Akşam oldu yine sinek avlamakla geçecek zaman. Çok yorgunum, uyumak istiyorum. Of! Kapı açıldı yine, demir taramış. Kıyamet kopuyor adeta güvertede. Bizimle birlikte batıp çıkan geminin baş tarafında tutunmaya çalışıyorum. Bağırıyorum boşluğa, haykırıyorum savruluşuma. Nefesimi kesen rüzgâr, susturmaya yetiyor ve susuyorum.

Her yeni gün başlangıcı, yeni serüvenler demekti. İstemiyorum artık yeni serüvenler, burada uzakta olmak, karayı görüp de ulaşamamak. İsteklerimi bilen bir ben vardım, kimsenin umurunda olmazken...

Farklı duyguları vardı, bazen çarşaf gibi düz, bazen ise çok hırçın oluyordu rüzgâr eşliğinde. Kendime benzetiyorum, sürekli savrulan hayatım ardıma dönüp bakınca.

Gideceğim bu yerden, bir başka limana atacağım hayatımı. Aradığım mutluluk da değildi, bir anda kendimi burada bulmuştum. Yürekten gelen ses midir gerçek mutluluk? Mutlu değilim savrulan hayatımı uzaktan izleyip, yürek mahkemesinde mahkûm olmak. Ne fark eder ki! Ben bir mecalsiz gemideyim, zor duran ayakta. Belki kısa zamanda son bulacak savruluşum, sonsuzluğa erecek ruhum. Artık "belki" demek istemiyorum, artık cümleler kurmuyorum. Yalnızca hırçın dalgalarla savruluyorum