Soğuk ve sessiz bir EKİM di.kocaman aydınlıgın içinde simsiyahtı gündüz.Karanlık ruhunun derinliklerinde öylesine büyüktü ki......
İlk kez tattı kaybetmeyi,yokoluşluğu.İlk kez korktu yalnızlıktan.Sevdiğini kaybetmenin acısıydı içini parçalayan.Sığındığı koca limandı koybolup giden dalgalar arasından.
AĞLAYAMADI........
Duygular kaybolmuştu,donup kalmıştı ölümün soğukluğu ardından.O gün farletti ilk kez zamanın algılama yanılgısı olduğunu.Anlatamadığı,söylemek isteyipte söyleyemediği
kelimeleri sırayla düğümledi boğazında.Yıllar varki çözer oldu düğümlerini eski bir fotoğrafta.Her sabah uyandığında yanağında hisseder oldu sıcaklığını baba öpüşünün ve şımarıklığını içindeki küçüğün.
EKİM leri sevmez oldu ogün bugün.Bir çam kokusunun keskinliğinin birde tek damla gözyaşı kaldı ona.Yıllar sonra hatırası oldu babasının GİŞİNİN.........