Çocuklarımız geleceğimizdir. Çocuklarımız gururumuzdur. Onların eğitimi ve yaşama hazırlanmasında hepimize görev düşmektedir. Bu konuda gereken özen gösterilmelidir.
20-27 Kasım tarihleri arasında “ Evrensel Çocuk Hakları Haftası “ kutlanmaktadır. Ancak bunu bir haftaya değil yaşamın geneline yaymalıyız. Hepimiz onlara özenmez miyiz? Onlarda biraz da kendimizi görmez miyiz? Onlar bizim aynamızdır. Bir çocuk kahkahasını saatlerce dinleyebilirsiniz. Ne saftır ne temizdir o bakışlar, o gülüşler. O pürüzsüz tenlerine dokunduğunuzda yaşamın nasıl da hızla akıp gidiverdiğini de fark edebilirsiniz. O kadife tene zaman içinde çizgiler dolacaktır yaşama tanıklık eden. Taptazedirler,bahar gibi, ilk yaz gibi. Onlar ışıktır yaşamımızda. Hangi ırktan olursa olsun ve hangi dili kullanırsa kullansın onlarla anlaşabileceğimiz tek ortak dil vardır: “ Sevgi “. Toplum psikolojisi sağlam olmalıdır ki sadece beden sağlığı değil ruh sağlığı da yerinde olan çocuklar yetiştirelim.
Hakkı,adaleti,sevgiyi,saygıyı,paylaşmayı önce bizden görsünler ki yaşamlarına yerleştirebilsinler. Sadece ana baba olarak değil toplumun tüm kesimi olarak kendimizi mümkün olduğunca donanımlı tutmalıyız ki onların gereksinimlerini karşılayabilelim. Onlara yetebilelim. Yetişen nesil elbet bizden bir adım hatta adımlarca önde olacaktır, olmalıdır. Onları kendi sabitleşmiş ve eskimiş fikirlerimizin içine hapsetmeye hiç hakkımız yok. Çağdaşlaşma yolunda bizler de adımlarımızı hızlandırmalıyız. Dolayısıyla kuşak çatışmasını da en aza indirmek yine bizim elimizde.
Bu hafta vesilesi ile çocuklarımıza göstermemiz gereken özen hakkında hatırlatmalarda bulunmak ve bir eğitimci olarak düşüncelerimi sizlerle paylaşmak istedim. Tüm çocuklarımızı sevgiyle kucaklıyor ve öpüyorum. Lütfen onları incitmeyelim, incitmeyelim. Yaşamımızda ışık olan çocuklarımızın ışıklarını söndürmelerine izin vermeyelim.