ÇOCUKLIĞUM

• 1 Ağustos 2007 Çarşamba 18:04:24

Dik kafalı bir çocuk olarak gelmişim dünyaya.Zamanla tombik bie bebek olmuşumSevilmişim,sevmişim herkesi.Can bilimişim her yüzüme güleni.Kardeş billip sarılmışım her dertliye.Gülmüşüm,ağlamışım,ama yılmamışım,"ALLAH var"diye.Dostlarım olmuş yüzü gülen içi ağlayan,içi ağlayan yüzü gülen.Yani öyle sanmışım hep;dost dost diye kanmışım hep,içim yanmış gülmüşüm hep.
Çocukken çok severdi herkes beni.Kara kızıydım mahallenin.Babamın kara kızıydım ben,annemse hiç sarılıp okşamadı,sevmedi beni.O da belki içinde sevdi,yüzünde gösteremedi.KİM BİLİR?
Çocukken babaannem de vardı.Süper ninesiydi o herkesin.Ahh babaannem kıymetini bilemedim.Çok kızardı giriş kattaki çeşmeden su almama,ama ben yine alırdım,yeşil su yapardık,yaprakları koparıp Aslı’yla.
Babam istemezdi Aslı’yla görüşmemi,ama ben gizli gizli kaçıp yine oynardım O’nunla.Bir bebeği vardı Aslı’nın,teyzesi almıştı,içim giderdi o bebeğe,niyeyse?
Babam geç gelirdi ben çocukken."Beklerim ben"deyip anneme uyuya kalırdım.Babam poşet dolusu çikolata,gofret getirirdi.Cömertti benim babam,annemse en sevdiğim ayıcığı kafamda parçalamıştı.
Çocuktum ben,sevilen,seven bir çocuk.Bisiklet sürmeyi abim öğretmişti.İlk bisikletim Orçun’un 12 vitesli bisikleti olmuştu.Düşüp morartırdım dizlerimi,abim;bir şey olmaz düşe kalka öğreniceksin,derdi.Öylede oldu.Ben hep düşe kalka öğrendim.Rabbim’e şükürler olsun hep öğrenmem gerekeni öğrendim.
Çocukken bütün gün sokakta oynardım.Bazen abimlerle kutu kale oynardık.
Çocukken kar yağardı,ben ablamlarla çıkardım.Bütün mahalle sokakta;akşama kadar kar topu oynardık.
Çocukken babam beni severdi,annemse cetvelle kovalardı,ben hep babaannemin arkasına saklanırdım.
Okula başladım 7yaşında.Çok sevdim arkadaşlarımı,çok sevildim arkadaşlarımca.
Mutlu oldum bem çocukken.Babam evden çıktığında beni yanına çağırıp para verirdi,ama herkese bir şeyler al,derdi.Para çikolatalar vardı,çok severdim bütün mahalledeki çocuklara alırdım,ama babam dedi diye değil,babam paylaşmayı sevdirdi diye.Belkide orda başladı paraya meraksızlığım.
Okula giderken,Lütfü amca,Vefki amca,Filan Falan amcalar hep aynı köşede dururdu.Hepsine selam verirdim.Beni görünce bir gülüşleri vardı ki,ahh şimdi çok özlüyorum.
Bir gülün nasıl açtığını gördüm geçen hafta.Her gün izledim o gülü.Bir sabah baktım ki yaprakları dökülmüş.Halbuki ne kadar güzeldi vaktinde.GÜZELDİ VAKTİNDE!
Çocukluğumda güzeldi vaktinde.Ben doyamadan çocukluğuma,büyüdüm birden,sanki acelem varmış gibi aniden.Anlayamadım nerde bitmişti çocukluğum.Nerde,hangi zamanda başlamıştım büyümeye?
Biliyorum dönemem çocukluğuma,ama anlıyorum ki benim bütün mutluluğum sıkışıp kalmış çocukluğumda.

İçinizdeki çocuğu kaybetmeyin,çünkü yaşam onu kaybettiğinizde çıkmaza girebilir ve çekilmez olabilir.Yalnız onunla yaşamaya da kalkışmayın bu sizi zorlayabirir yahut anlaşılmaz kılabilir,çünkü zamanla büyüyoruz ve çocuk gibi algılanamıyoruz MALESEF!!!