bir kurgunun alın yazısıyla başlamak iserdim, yazıyorum dökümanlarıma masa lambamı tutuyorum, gölgesinde tozlu raflardan edindiğim ikici el bir kütüphane kitabı yansıyo...
içimde biriken tüm ahh lara adıyorum.
güzel bir kızın en sosyetik duygularının altından çarpık çocuksu gülümsemesine bakp tebessüm ederim, kıvırcık röfleli saçlarının altından kendi saç renginde olan yansımayan duygularını örtbas etmiş olsada hissediyorsunuz.
ve çay içerken serçe parmağını çocukluktan kalmış bir hisle kaldırması.İçinizden saçını okşamak istiyorsunuz bu sevimli kızın,ama noluyo ya demesinden irkilisiniz.
başka şeyler düşünüyorum şimdi merdiven basamaklarını çıkarken düşen küçük bir çocuğun ah’lamasını -benimkiyle aynı duygularda değil tabi.Benimki sinerjik duyguların patlaması yada oh demenin tezatı.-düşüyorpantolunundan görünmüyor ama kanama ihtimali yüksek belki kanayıp pantolonun içinden leke de yapmıştır.Gözleri annesini arıyor alt dudağın sarkıp suçluluk hissederek aynı zamanda yalvaran gözlerle annesinden teselli bekliyor belkide.Annesinin yüksek ihtimalle bağırıp çağırmasını ve çocuğun düştüğü merdivene kızarak bakışı herşeyin bir sebebi olduğunu dşünürsek bu merdiven de epey suçlu.
düşünceleim yoğunlaşıyor aklıma çavdar tarlasındaki çocuklar kitabındaki Holden Caulfield’in ölen kadeşinin bezbol eldivenyle ilgili yazdığı bir kompozisyon geliyor,güzel bir kompozisyondu.
Aslında çok şey düşünüyorum düşünüşlerim birikiyor belkide içimdeki anlamsız saçmalığı gideririm.Kelimelerle konuşmasamda şu an tuttuğum el aynasından gözlerimdeki yoğun hüznü seçebiliyorum. Bu hüzünlü ve diğer hüzünlü anlarımın şerefine öksüz kelimelerimin harflerinden bir şekil kuruyorum tutuyorum ve şerefe...