MASAL GİBİYDİ
MASAL GİBİYDİ

Hiç keşkeler olmamış hayatım da…Ne yaşadıysam çok şey öğrendim, derdim.Taa ki seni tanıyana dek…Yine de dilim varmıyor ‘’keşke tanımasaydım’’ demek.
Sen konuştun ben dinledim,ben konuştum sen dinledin.
Kendimi gördüm sen de,dillendirdiklerin de.
Bunca zaman aradığım,duymak istediklerim…Doğru!..işte bu dediklerim.
İnandım söylediklerine.
Meğer farklıymış söylenenle, yapılan.
Söylemek kolay,yapmak zor.
Biliyormuş bunu söyleyen ya da bilmek istemiyormuş.
Yapanı görünce inanamamış,
Olamaz, çok zor,altında bir iş var,
Böyleleri varsa kullanmak ne kolay.
Yoklamış dinleyeni…gerçekten mi?
Kendi gibi zannedermiş herkesi…
Korkmuş, kaçmış.
Dinleyen şaşırmış,anlamamış korkuttuğunu.
Gitme anlat ne olur!..
Daha çok şey var anlatacağın, benim de öğreneceğim.
Onu dinleyen,inanan ne çokmuş.
O kaçtıkça peşinden koşmuş, ışığa koşan pervane gibi.
Uçtukça peşi sıra,görmüş gerçeği.
Ona inananları,yüreğine dokunduklarını.
Acımış içi,kendi yürek acısını bildiği gibi.
Görmeli,bilmeli kendini diye,
Devam demiş dinleyen.
Söyleyeni çok sevmiş,
Dedikleri yapılsa dünya harika olur demiş.
Işıkmış herkese uzanan.
Tek kusuru varmış söyleyenin,
Deniz feneri gibi ışırken etrafına,
Kendi dibini görememesi.
Anlamış dinleyen,lakin çok yol almış okyanusa doğru.
İçinde ki sızı; nasıl anlatsam duygusu.
Ben çıktım bu yolculuğa ne olur sen de duy bunu.
Biliyormusun?sana borçluyum ben bunu.
Dinleyenin sandalı fındık kabuğu,gölgesi bir yaprak,
Elinde ki de camdan kırık bir varak.
Boğuşurken azgın dalgalarla,
Yine ışığıymış söyleyen.
Çok üzülürmüş dinleyen.
Bir sağlam durabilsem şu fındık sandalım da,
Elimi kesmeden uzanabilsem aynama.
Bir gayret hadi demiş.
Tutmuş kırık aynasını elleri kesilmiş.
Canı yanıyormuş,kanlar sandalına damlıyormuş.
Göğsünde çarpan kalbi;hadi durma geçer kesik yarası,
Sen bunu yapmazsan yanacak bak kendisi.
Kaldırmış aynayı olanca gücüyle,tutmuş ışığa doğru.
Birden aydınlanmış fener dibine doğru.
Şaşırmış,afallamış,eğmiş bakışlarını.
Etrafı yalan,yapmacık dolu.
Ben neyim,ne yapıyorum demiş kendince,
Görmüş hakikati dibin de.
Kendiymiş ışıksız kalan,
Dinleyenlerden ışığını alan.
İhtiyacı varmış alkışa,
Sahne de oyunmuş oynanan.
Ne olacak canım,hem söylerim hem eğlenirim,
Kolay şeyler mi?dediklerim.
Demişler ya; dinle söyleyeni,yapma yaptıklarını.
Sözler hava da uçar gider,sen kalırsın ortada.
Bakarlar dedikleri ne,yaptıkları ne…
Aynası iştir kişinin, lafa bakılmaz.
Lafa bakılsa da,
Her zaman aynası sevgi olan yürek bulunmaz…