Rüyamda David Copperfileld ile Emma üzerine konuşuyorduk. Bu Emma’nın gereğinden fazla büyüdüğünden ve buna rağmen sevgili dostum David’in hala bir çocuk bedeniyle dolaşmak zorunda kalışından yakınıyordum ben ancak David annesini düşünerek kederleniyordu. Ona dedim ki "eğer Dickens senin öykünü yazarken kelime başına para almasaydı her şey daha farklı olurdu ve konunun uzaması için gerçekten böylesine saf bir anneye gerek kalmayabilirdi." anlamaz gözlerle bakışı onun sadece bir roman kahramanı olduğunu bana hatırlattığı için öfkeleniyordum. O an Bay Murdstone’un gelip David’i azarlamasını çok isterdim. İstememe rağmen Murdstone’un gelmeyişi rüyada olduğumu bildiğim halde istediğimi yapamadığımı fark ederek beni daha da öfkelendirmişti. Neden ucuz bir rüyada olduğumuzun farkına vardığımızda bile zihnimizden geçen karelere hakim olamıyorduk.? Beynimdeki projeksiyon aletini kim çalıştırıyordu?
" Bak David Copperfileld!" dedim. Senin çok gelişmiş, çetrefilli ve bir o kadar zengin acılı dünyanın 600 sayfaya sığmış olması aslında ne kadar sıkıcı bir yaşamın olduğunu kanıtlıyor. Şimdi karşıma geçip feleğin çemberinden geçmiş biri gibi davranman çok yersiz. Neden bu kadar aptal olduğunu biliyor musun? Çünkü olağanüstü biçimde abartılmış kötü adamlara sadece bu aptallığın sayesinde katlanabilirdin.
Derken uyanmışım.