Sevgili Ata’m,

Aramızdan ayrılışının üzerinden tam yetmiş bir yıl geçti. Özleminle geçen yetmiş bir yıl. Bugün, hepimizin gözlerinde yaş, yüreklerimizde ise yas var.

Her on kasım sabahında saat dokuzu beş geçe, yüreklerimizde o ilk ayrılışındaki acıyı yaşıyoruz. Bayrağımız o gün, her zamanki gibi dalgalanmıyor. Başını yere indirmiş, susuz kalmış bir çiçek gibi yokluğunu hissediyor.

Ben, bir Atatürk kızıyım. İlkelerin ve gösterdiğin yolda emin adımlarla, başım dik bir şekilde yürümeye çalışıyorum.

Türk kadınının bugünkü durumuna gelmesi için yaptığın fedakarlıklarını ve mücadelelerin için minnettarım. Bugün ayakta isem, hür isem, çalışıyorsam, düşünüyorsam, senin sayende olmuştur. Daha da iyiye gidebilmek için elimden gelen gayreti göstermeye çalışıyorum.

Ata’m, şikayetim var. Kendimi şikayet ediyorum.

Cumhuriyetin ilanından sonra inkılâpların yolumuzu açmıştı bize. Hayalindeki Türkiye için ömrünü harcadın. Her alanda, ülkemin gelişmesi için uğraştın, mücadele verdin.

Ekonomi, eğitim, sağlık, tarım ve diğer alanlarda da önderliğini gözler önüne serdin. O yoksullukta, kurtuluş mücadelesi vermiş bir ülkeyi tekrar ayağa kaldırdın.

Ama biz, bize bıraktığın bu değerlere sahip çıkamadık Ata’m.

Eğitim seferberliğin, yerini ticaret şirketi haline gelen bir eğitim sistemine dönüştü.

Türkçenin gelimesi için verdiğin mücadeleler yerini, yabancı dillere olan meraka dönüştü.
Alışveriş merkezleri, dükkânlar, marketlerin isimleri hep yabancı dilde. Kendimi yabancı bir ülkedeymişim gibi hissettiriyor bana.

Tarım ülkesi iken, her türlü gıdamızı , ithal ediyoruz.

Hayal kırıklığına uğrattık Ata’m. Kabrine gelmeye bile yüzümüz yok biliyorum.

Affet bizi . Cumhuriyeti kurarken ve bize emanet ederken, böyle olacağını bilemezdin.

Ata’m, emanetine sahip çıkamadık.

Sana layık olamadık. Affet bizi Ata’m. Affet !