ŞEM İLE PERVANE

• 7 Kasım 2009 Cumartesi 16:08:39

Dünyaya merhaba dediği andan itibaren hep kendini yalnız hissetmişti pervane.Dostluk kuracağı,acılarını ve sevinçlerini paylaşacağı kimse bulamamıştı etrafında.Hayatın ne kadar boş olduğunu düşünüyordu çoğu kez.Güneş batıp,karanlık çöktüğünde ruhuna da karanlık iniyordu.

Ona asırlar gibi gelen birkaç gece böyle geçti.Fakat bir gece şemi gördü.Gördüğü an dili tutuldu sanki.Sanki kalbinden vuruldu. “Bu,bu nasıl bir güzellik”

Uzaktan uzaktan seyretmeye başladı.Şemin ince zarif ışığı etrafında hale hale aydınlığı onu büyülemişti.Ona hayran hayran bakıyor ne olduğunu anlamaya çalışıyordu.Onu çok sevmişti doğru, ama sevdiğini henüz tanımıyordu.

Biraz daha yakından görebilmek için ona doğru kanat çırptı.Yaklaştı,yaklaştı.Sıcaklığını hissetti yüzünde,kokusunu ciğerlerine doldurdu.Aşık olmuştu bile.

Günlerdir aradığı aşkı şimdi bulduğunu düşündü.Döndü etrafında,defalarca döndü.Işığı gözlerini kamaştırıyor,harareti tüm bedenini yakıyordu. “şükürler olsun” dedi. “beni ve onu yaratana şükürler olsun”.

Onun aradığı aydınlıktı.Onun aradığı sıcaklıktı.Onun aradığı mis kokulu bir yarendi.Bulmuştu işte.Sonunda bulmuştu.

O gece sabaha kadar meşk etti.Yüzlerce,binlerce kere tavaf etti maşukunu.

Fakat ne olduysa birden kayboldu ışık.Biri gelip şemi söndürmüştü.Ama o aşkını yitirdiğini sandı.Aradı aradı bulamadı o nazenin parıltıyı.Ondan ayrı kalmanın acısı içini yaktı.Ağladı.

Tam buldum dediği anda sevdiğini kaybetmek ona öyle ağır gelmişti ki.Tüm gece sevgilinin etrafında dönmekten yanan kanatlarının acısını bastırıyordu kalbindeki ayrılık acısı.

Düşündü.Acaba onu gücendirecek bir şey mi yapmıştı.Fazla ilgisi mi sıkmıştı.Bu sorular beynini tırmalıyor,bir yandan da bulma ümidiyle çevresine bakıyordu.Bütün gün onu aradı.Yoktu.Yoktu işte.

Akşam olmuş,hava yine kararmaya başlamıştı.Pervane şemi aramaktan yorulmuş,kanatlarını çırpmaya mecali kalmamıştı.Ümidi de tükenmişti zaten.Yorgunluktan gözleri ağırlaşmış,uyku bedenini esir almaya başlamıştı.

Göz kapakları tam kapanacağı sıra bir ışık.Bir nazlı aydınlık.O da ne .Gözlerine inanamıyordu.Karşısında sevdiği salına salına geceyi renklendiriyordu.Son bir gayretle kanat çırptı.Uçtu, uçtu.Tam şemin üzerinde durdu.

Ayrılık acısı öyle yakmıştı ki yüreğini hiç düşünmeden kendini sevdiğinin kollarına teslim etti pervane.

Zeynep Kahraman Füzün