Özlenen Sevgiliye

• 7 Kasım 2009 Cumartesi 14:58:22

“aklıma geldikçe hep sana yazacağım. Bunu aklımdan çıkınca yapmayacağım anlamında söylemiyorum. Tam aksine, ne zaman sen aklımdan kaymaya başlayınca, yazıyla durduracağım seni.”

İlk sözüm aynı zamanda son sözümdür:”seni seviyorum” deyip, elime düşen yağmur taneleri kadar saf bildim bu aşkı. Yüreğime düştün bir kere, ıslaklığınla yeşerttin kurumuş kalbimi. Unutmam mümkün değil artık seni! Senin olduğun her yer benim ibadetimdir bu aşka. Dualarımda senin mutluluğun oldukça, çoğunun göremediği cenneti yaşıyorum ben. (gerçekten yürekten sevmeyenler anlamaz bunu. Anlamasınlar da…)

Hayatta her derdime bir çare buldum da, bir sensizliğine bulamadım. Duvarların dili olsa da konuşsa. Nasıl bir yangının ortasında yaşamaya çalışıyorum, inan anlamıyorum. Her sabah gözlerimi sensizliğe açmak yok mu, boğuluyorum özleminin girdabında. Şimdilerde seni sevmenin ağır yükünü taşıyorum, herkes halimle alay ediyor. Sen olsaydın yanımda hiç yaşamazdım bunları, bir telefon açsan-sesini duysam çok mu sevgili? Sen özlediğin birine ulaşamamanın verdiği eziyeti hiç mi yaşamadın?

Her gece aynı rüyanın kâbusuyla uyanmanın ince kıyımlarını anlatsam, anlar mısın bilemiyorum. Unutma ey sevgili, özlendiğin kadarıyla barınacaksın yüreğimde. Gerisini ne ben söylerim ne de sen anlarsın. Gerisi laf-ı güzaftır!

Hiçbir ilişkide sonrasını düşünerek girilmez o yola; çünkü o yol karanlıktır, elinde yoksa mum ışığın, yanlış sokaklara girersin, çıkamazsın. Biz aynı hatayı defalarca yaptık! İnanmaktan daha öte duygular gerekir bazen. Nedenini hiç kimseler bulamazken, bizim o yola farklı giremeyişimizin bedeli hiç küçümsenmeyecek bir ayrılık oldu işte! Ferhat usta emek demiş, dağı kendine yol bilmiş… Zora giderken o anı yaşamış ama biz koca bir muammayız bu aşkta. Her işte vardır bir hayır, yine de son sözü zaman söyleyecek ama ben çok sevdim seni…

Kendi adıma, çok zor günler geçirdim. Yaşadığımız her anı yüreğime gömerken, gülüşündeki o tatlılıkla, ayrıldığımızdaki suskunluğu aynı bedende taşımak, işte bu çok koydu bana. İnan her halin gözlerimin önüne geliyor da, dayan yüreğim diye hırpalıyorum kendimi. Bazen toparlıyorum ruhumu bazen bende peşinden koşuyorum. Nerede olduğunu bilsem, en çok beklediğim bir işaret, yakacağım bütün mumları… Ama yoksun, bu gidişle de olmayacaksın! Ama vazgeçmeyeceğim sana yazmaktan, her zaman yaptığım işi yapacağım, ömrümün son anına kadar yazacağım. Olurda bir gün gelirsen, ellerimden sıkıca tut olur mu? Çünkü o ellerle yazıyorum şimdilerde, yüreğim oldular, savaşım oldular… Hani olursa gelmek istersen bir ses senden duymak istediğim :”seni seviyorum” sadece hepsi bu! Sonra yine git, ama gitme be!

/Seni seviyorum!
"bazen" daha da çok seviyorum!
Ve o bazenler de ben kendime çok kızıyorum.
Neden seni hep bazenler de sevmiyorum diye,
Çünkü ben seni çok sevmek istiyorum…/

Yine de her şey rağmen seni sevmek güzeldi!

Emre onbey