İÇİMDEKİ ÖZLEM VE BEN-6

• 7 Kasım 2009 Cumartesi 07:24:01

Babam para bulamamışti,evdeki buzdolabını satmış üç beş kuruş almış o bile hastahane masraflarına yetmiyordu.Paramız yoktu babamın çalışmasıyla hastahane masraflarını ödeyemezdik,annem çalışmazsa açtık.gerekli parayı bulamayınca,hastahane başhekimi mahalle muhtarından fakir kağıdı getirirseniz para ödemeden çıkabileceğimizi söylemişti.Söylemişti söylemesine ya gerisi,hayatın bundan sonra devam eden bölümü hep muhtardanmı geçinecektik.
Annemi hastahaneden çıkarmıştık eve getirdik.Annemle babamın yattığı o büyük yatağa rahaça bir yatak hazırlamış ve oraya yatırmıştık,uyuyordu.İlaç alınması gerekiyor ve iyi bakılması gerekiyordu,doktorun yazdığı ilaçları almak çok zordu,pahalı ve bulunmuyordu üstelik.Babam çalışıyor,günlük yömiyesiyle ancak dört boğaza yetiyordu.Evden eşyaları yavaş yavaş satarak geçinmemize katkı sağlıyorduk.Kardeşim okula gidiyor ben de anneme bakıyordum.Kaza sonrası sol tarafına kısmi felç girmiş hiç oynatamıyordu.Hafızasınıda çok az kaybetmişti beni bile zaman zaman tanımakla güçlük çekiyordu.Bir gün babama "bu çocuğa iyi bak kardeşim o benim" dediğinde içimdeki korku bir kat daha artmıştı.Zavallı annem,acaba.................
Canı sıkıldığı için yatağını değiştirerek ön tarafa,bostanı ve bostanın alt tarafında büyük vatan caddesini görebiliyordu.Bazen saatlerce konuşmuyor, bazende ağrılarından şikayet ediyordu.
Kendimi çok yorgun hissediyordum,günümün tamamı evde anneme bakmakla geçiyor ve çocukluk zevklerimden uzak kalmıştım,arkadaşlarım top oynarken ben annemle beraberdim.Hoş, top oynayacak ayakabımda yoktu,sağolsun mahallenin Rafet abisi olmazsa top bile oynayamayacaktım.Haftanın iki faklı günü beden dersimiz vardı,spor ayakabılarını pazartesi günü alırcuma akşamı geri verirdim.Cumartesi,pazar lastik ayakkabı.
Komşumuz olan Mehmet abi’nin kırmızı Amerikan bir arabası vardı kapını önünde durur hergün yıkardı,silerdi temizlerdi,kendine bakmazdı o kadar.Oğlu ile aynı okula giderdik Çetindi adı. Bir gün ayağında kundura ayakkabı gördüğümde,benimde olacakmı diye çok ağladığımı biliyorum sessiz sessiz. Ah... babam ahh.. Hayat ne kadar acımasız dimi?