İÇİMDEKİ ÖZLEM VE BEN-5

• 6 Kasım 2009 Cuma 07:13:04

Okulun merdivenlerini yavaş yavaş inerken canım arkadaşım salihi gördüğümde sordu "hayırdır neyin var yüzün bembeyaz olmuş hastamısın","hayır "dedim "annem,annem kaza geçirdi de, hastahanede" diyerek hüngür hüngür ağlamaya başladım. Ama nasıl ağlıyorum o kadar olur.Sarıldı bana salih,hiç bir şey demeden solumdan sağıma elini omuzumdan kavrayarak beni okul içinden uzaklaştırıp dışarı çıkartti.Hem ağlıyor hem yürüyorduk ve binlerce soruya kafamda cevap vermeye çalışıyordum.Uzun bir süre konuşmadık,gözlerim yer ile temasından bir an bile olsun ayırmadı kendini.Başım hep önde,toprak,toprak.Orası değilmi yerimiz zaten annemde oraya gidecek belkide,belkide bu yaşta annesiz kalacağım "off! Allahım off!".
Salih gerçekten çok kalender bir çocuktu,üç kardeştiler en büyükleri o, benim gibi.Annesi ev hanımı,babasıda hamallık yapayordu,Evlerine gitmiştik bir gün Balat’ta oturuyor,onların evide ahşapmış tahtadan ve bizim halimizden daha kötümüş durumları görünce anladım.Küçücük iki katlı alt taraf bir mutfak ve dar bir holl,üst taraf küçük bir yatak odası ve televizyon seyredebildikleri küçücük bir oda ama gönülleri çok geniş.Namaz kılıyordu salih,anneside babasıda.Salih’in elmacık kemikleri hep kırmızı idi ,yüzü temiz ve sanki nur içinde,saçlarını düzenli tarar,temiz giyinir ve tane tane konuşurdu cümlecikleri.Ve kızdığında hiç konuşmaz bulunduğu yerden kendini uzaklaştırırdı.Ve o da aşıktı okulda birine.Herşeyi anlatırdık biribirimize,bir tek onu söylemedi kim? diye.
"Salih sen okula git,benim annemin yanına gitmem lazım,sınavda var,..... sen kaçırma" dedim.
Babam annemin ilaçlarını alamamış başındanda ayrılamamış,ağlamaktan gözleri şişmiş bir şekilde buldum."Sen burada kal ben para bulup geleyim" dedi babam , "olur" dedim . Korkmuştum annemi beklerken başında,ya ölürse............
Canım annem,elleri yara bere içinde serum bağlı. Tutmak istiyorum bir o kadar korkuyorum.Yüzü yara içinde çizilmiş sürüklenmiş araba çarptığı anda anlaşılan.Öylece yatıyor hareketsiz,hiç kıpırdamadı dünden beri.Nefes aldığı bile belirsiz."Çalışamaz" dedim içimden evde kalması gerekir uzun bir süre,peki kim ilgilenecek su verecek yemek verecek,tuvaletini kim yaptıracak,düşüncelerinde gidip gelirken çok şiddetli bir inleme ile irkildim .Hareket etmeye çalışıyor ama edemiyor sadece acı içinde kıvranıyor bağırıyordu.Hemşire’yi bularak bir ağrı kesici daha yaparak sakinleşmesini sağladım.Bir süre sonra susmuştu ve uyudu.Canım annem ne güzel uyuyordu sakin ve huzurlu.