YİNE AĞLIYOR İSTANBUL

• 5 Kasım 2009 Perşembe 01:25:24

Yine ağlıyor İstanbul… Sanki gözlerimin görevini o üstleniyor, ağlıyor sevgilim İstanbul…

Sen gideli beri gözlerinden yaşlar hiç mi hiç eksik olmuyor… Sanki beni bana anlatıyor…

Biz var mıydık seninle? Aşkı taşıyıp aşkla kahrolmamış mıydık? Biz neydik ki seninle canım sevgilim?

Dost olmayı beceremedik; sevgiyi karşımıza aldık da aşkla perçinlendik… Biz seninle sadece yazık olmuş yarınların önsözü gibiydik…

Yine ağlıyor İstanbul… Yetişebilseydi gözlerim ona; hiç durmaz başlardı inceden inceye sağanaklarla yarışırcasına.

Yetişemez ki… Ağlamayı unutmuş gözlerim, sevmelere yenik düşmüş yüreğim; ağlayamaz ki…

Derinlemesine nefes almayı ertelemiştim, sen gideli beri her şeyi ertelemiştim, ertelenmiş yarınlar, ertelenmiş sevgiler, en kötüsü de ertelenmiş dermanlarım vardı…

Artık ertelenmemiş umutlarla gülümsemeye çalışacağım… Sen anlamazsın, gerçekten seven yürekler bilir ancak…

Aşk yüreğe yerleşti mi yalan dersen sonun ölüm olur ancak… Çünkü sarar seni, aşkın yalan olmadığını kanıtlayabilmek için…

Kanıtlanmış aşk serüvenimdin benim… Cana candan uzanmış bir misafirdin… Misafirperverliğim kötü müydü ki? Ardına bile bakmadan gittin… Gittin, yağmurlar küstü sana… O gün bugündür yağarken tüm bedenimi kasıp kavuruyorlar, eskiden her yağışında ısınırdım, senin aşkınla…

Zulümsün… Kaybolmuş benliğimin külfetisin…

Nefeslerimi zor bela alıyorum… Duyarsan ki bir gün öldüğümü; bil ki aslında sensizlikti beni öldüren… Ne ayazlar, ne de senden kalma beddualar; tek nedenimdi sensiz yaşamak…

İstanbul ağlıyor yine bak… Aşktan ayrı savaşlarımızı anlatıyor… Seninle iki savaşçıydık, yenildim, tükendim, kaldım…

Kızma bana ne olur… Ben zaten sensizlikle sınandım…

Canım sevgilim; tek sevgilim, en sevdiğim; bitik sevdaların yükü ağır olur… Güçsüz bedenimle ezildim, yenildim ve ben yalnızca seni canımdan çok sevdim… Külfeti buymuş aşkımın…

Aşkımın altında aşkla boğuldum… Sensizliğin kördüğümlerinde seni ararken en büyük düğüm ben oldum… Biz olmuştuk ya bir aralar, hani olmaya çabalamıştık ya… O çabanın hatırına da olsa yüreğim senden gelen hançerleri devasa bir nimet kabul etti…

En büyük nimetimsin şimdi… Bedenin yok; sözlerin sanki asırlar önce söylendi, yalnızlık zehirli bir ok… Yine de en büyük nimetimsin şimdi, geçmişimizin, hiç geçememişliğimizin hatırına…

Hatırı sayılır aşklardan da bir yüküm var şimdi… Olsun hatırın var ya, varsın bu da bedenimi zayıflattıkça, küçülttükçe küçültsün…

Sen de varsın, hep bensiz mutlu ol… Sonucu belliydi aşkın… Aşk iki adım geriye kaçar, bir adım öne atardı kendini ben+ biz olduktan sonra… Aşk bunu hep yapardı alaya alabilmek için…

Oyunu severdi aşk, senin ya da benim, bizim suçumuz yoktu… Kurbandık yalnızca… Sen aşkı aşk sıfatıyla kaldırır, kendine toz bile kondurmazdın…

İstanbul ağlıyor işte… Toprak kokusuyla sana geliyor bedenim; yüreğime bir kez olsun dokunabilmek için… Sende kalanı almak değil niyetim; yalnızca kokusunu duyabilmek istiyorum… Benliğimin yüreğime ihtiyacı var çok defalar yalnızlığı seçti…

Ama ölmüştüm ben öyle değil mi? Öyleyse yüreğimi sal da gitsin… Yediverenlere kendini dost eylesin…

Dilara AKSOY