Gariptir ki yıllarca bu soruyu kendime sormayı bekledim. Neden yazıyorum, diyebilmeyi… Hayat beni arıyordu ve bende onu, bizimkisi, iki ayrılmış sevgilinin kavuşması gibi oldu biraz. Gittikçe yalnızlaşıyordum. Kendime sarılacak bir yanım olmalıydı ama ben onu bulamıyordum. Yaratıcının beni yaratırken düşündüklerini, ben onun beni yaratmasından çok sonra anladığım bir kış sabahında elimdeki kitapta buldum. Kimliğimi saran o duygu yoğunluğu, beni, gökkuşağının tüm renklerine itmeye başlamıştı. Yazmak o an benim için kimliğimi sorgulamak olmuştu. Ve onu takip eden diğer günlerde de bu sorgulayışlarım beni daha yalnızlaştırdı. Artık çevremden iyicene kopmuş, anlaşılmaz biri oluvermiştim. Felsefe olağanca derinliğiyle beni büyülerken, şiir ufkumu genişletip beni biraz olsun rahatlatıyordu. Hayat çıkmaz bir yol olmuştu. Dönüşmekte olduğum kişinin, gerçekteki bana ait olduğunu görmeye başladığımda, aldığım nefesin değerini anlamaya başlamıştım. Yazmak şimdi bambaşkaydı!


Elinizdeki kalemin sizi keşiflere götürmesi kadar güzel bir şey yoktur edebiyatta. Okuduğunuz, hayran kaldığınız yazarların, şairlerinde aynı yoldan geçmeleri, sizi mutluluk dolambacına sokar. Tek hissettiğiniz anlamaktır. Önce kendinizi anlarsınız ve sevmeye başlarsınız yaşamayı. Sizi sevmeye başlar etrafınızdakiler de çünkü artık anlaşılma vakti gelmiştir. Kendi içinizden bir an çıkıp, başka yüreklere doğru ilerledikçe, bunun sizin için yaşama biçimi olduğunu kabul etmeye başlarsınız. Yıllarca emek verdiğiniz uğraş artık sizindir! Neden mi, her zaman özgürlük insanoğluna muhtaçtır ve edebiyatta en önemli olgu onu hissetmek ve yaşatmaktır! Siz yazdığınız sürece, kendinizdeki değişimin sorumlusu olmakla beraber, başka kişilerinde sorumluluk alanlarına girersiniz. Bunu cesur bir yürekle kabul etmek ve üzerine gidebilmek sadece ideolojiden geçer. Yani inanmak ve o inancın yolunda gitmek, belki sizin bir tarafa eğilimini gösterse de, bu sizi başarılı kılar.


Yazmak, yeni bir düzen kurmaktır! Eskinin mahkûmiyetlik taraflarını yok etmektir. Yazarın kendi iç hesaplaşmasındaki eksik yönlerini tamir etmesiyle beraber, yeni yaşamların yüzleşmelerine yardımcı olabilmek, bu işte farktır! Yazarın çoğu kez istemeden başardığı, sınıf atlamak için illegal yollarla yapılmış küçük kopyalardır bir bakıma… Böyledir yazmak. Duygusal varlıkların mantığıdır yazarlar.


Peki, neden yazıyorum halen. Çünkü kendimi seviyorum, herkesin beni daha çok sevmesi için. Ve herkesi daha çok sevmek için de edebiyatı. Bu benim yolum, bana ait olan bir çözüm yolu. Evet, mutluyum, karşılığını hak etmek içinde emeğimi sonuna kadar paylaşıyorum.


Yaşantımdaki edebiyat dolu yıllarıma…

Emre onbey