Kaybet Beni.

• 4 Kasım 2009 Çarşamba 04:47:06

Bu aralar kelimelerle hiç aram yok.. Hiç.. sürekli bir kavga içindeyim duygularım, düşüncelerim ve kelimelerimle… ne bir duygumu düşüncemi ne de bir olayı kelimelerimle anlatabiliyorum. Anlatmak bir kenara dursun aktaramıyorum artık..
O kadar içimde yaşıyorum ki…
Ne anlatmak istesem kelimelerim düşüncelerimi anlatamıyor. Şarkılardan da umudumu kestim artık.. hiçbir şey söylemek istediklerime tercüman olmuyor.. yapamıyorum. Yazamıyorum. Bu gerçekten çok zor bir durum.
Hem de çok..
kendimden umudu keseli çok oldu.. kelimelere dökerken hep farklı çıkıyor ağzımdan söylemek istediklerim.. toparlayamıyorum. Kitap okuyorum acaba benim kelime haznem mi daraldı diye. O da değil. Bunuyor muyum acaba diyorum. Daha yaşım 19.. ruhum 100 yaşında sanki..
önceden döktürürdüm. Dinleyenler hayran olurdu muhabbetime.. bir olayı anlatıyorsam karşımdakine de yaşatırdım o olayı.. şimdiyse susuyorum.. çünkü anlatacaklarım tükendi. Yaşadıklarım tükendi. Tükettim hepsini birer birer.. ya da tüketildim..
evet evet.. anahtar kelime bu işte. Tüketildim.
gittin. Gittiğin günden beri küskünüz biz kelimelerle..
sen gittin benim kelimelerimde seninle gitti. Kelimelerimi de beraberinde götürdün.. konuşacağım dertleşeceğim insan gitti. Onlarda beraberinde terk etti beni..
senin gidişin benim suskunluklarımı doğurdu.. zaten ölüme gebe yaşayan ben içimde ki hayat isteğiyle ölüme hasret kaldı..
Sen gittin sustum ben.. kelimelerim sustu kelimelerim dondu.. kelimelerim intihar etti. Şimdi ne desem ne söylesem ne düşünsem boş..
bomboşum şimdi. Terkedilmiş. Kırgın. Küskün. İçimde ki isyanları bile dile getiremeyen koskoca bir hiçim ben şimdi.
beraber gittiğimiz kır kahvelerinde ki çayın kokusu bile yok.. rakı yok. Balık yok. Neden diye sorabileceğim kimse yok. Beni içimde ki benle koskoca bir hiçliğe itti giderken bıraktığın o sakinlik hissi. Göz yaşlarım kurudu.
alışırım sandım yokluğuna.. zaten hayat gitmelere odaklı değil midir? Birileri gidip birileri gidenlerin yerini doldurmaz mı? Kuralı böyle değil mi? Değilmiş işte..
alışamadım ne gidişine ne yokluğuna ne de kelimelerimin sessizliğine..
bir gülüşüne hasret kaldım şimdi..
hiçbir şey beklemiyorum şimdi.. ne birilerine inanıyorum ne şarkılara ne hayata ne de nefes almaya inanıyorum..
sigaralar yakıyorum türküler dinliyorum sessizliğine.. suskunluğuna.. hiçliğime..
İstanbul’u sevmiyorum ! yaşamayı sevmiyorum ! okumayı bıraktım. Sensizliği sevmiyorum. Kendimi sevmiyorum. Ağlamayı üşümeyi içmeyi gezmeyi notaları gitarı sevmiyorum işte ya sevmiyorum. Kelimeleri sevmiyorum. Geldiğim ve gideceğim yolları sevmiyorum. Yağmuru ve rüzgarı da sevmiyorum. Denizi sevmiyorum. Güneşi sevmiyorum.
Bir çocuk değilim artık ben. Sen gittin ya koskoca bir kadın oldum ben ! ağlamıyorum artık yok. Dünden bugünden yarınlarımdan kaldın sen.
senden sonra esen rüzgarların sesi kesildi. Denizlerde dalgalar yok. Uçan martılar yok artık İstanbul da. Masal perileri yok. Yağmurdan sonra ki torak kokusu yok. Hiçbir şey yok.
al beni hadi kaybettiğin korkularımdan. Kaybet beni yokluğunda.. öldür beni yaşarken. Hadi..!
4kasım2009
04.30