Şizofren!

• 1 Kasım 2009 Pazar 02:26:03

Sana yazmak isteyipte yazmaktan korktuğum bu cümlelerin içinde
boğuşurken,sana bunları nasıl bir ruh haliyle yazdığım anlatmaya çalışsamda sen aslında anlatmak istediğimi hiç göremeyecek ve hayalinde canlandıramayacaksın!
Sevginin tadını henüz almaya başlamışken,seni kaybetmenin bana tattırdığı acıyı da sanırım hiç tatmayacaksın.Bana gülüşün , dokunuşun , bakışın,bakarken gözlerinde kendimi kaybettiğim anların tadını bir daha hiç tatmayacağımı biliyor ve hissediyorum.Kalbinde olan ve belki de benim için hiç çarpmadığını düşündüğüm çarpmaların,bi başkası için çarpacağını düşünmenin,bende bıraktığı meziyetsiz,kişiliksiz kahrı da sanırım hiç mi hiç yaşamayacaksın..
Bugünlerde yaşadığım psikolojik savaşın içinde benden ayrı bir kişiliğin şizofren oluşuna tanık oluyorum.."Ben kimim? - bi bilsemm!" dediğim anlarda oluyor hani..Üzülmelimiyim ben`liğimi kaybettiğime,yoksa sevinmelimiyim başka bir ben`in benden ayrı doğuşuna? Görüyor , biliyor ama hükmedemiyorum,hem kayboluşa hem doğuşa. .
Bütün bu yazdığım ve yazacağım cümlelerin, harflerin dayanışma kurup bana fayda sağlamasını beklemem ne kadar doğru hiç bilmiyorum.Herbiri züğürt tesellisi olan cümlelerin ardında seni bulacağımı, sana kavuşacağımı düşünmem bazen tek çıkar yolum gibi gözükse de aslında bunların içimdeki şizofrenin eseri olduğunu biliyorum ve bu bildiklerim aslında o kadar saçma geliyor ki bana..
Yaşananların bende bıraktığı izi ve içine girdiğim duygusal çöküntüyü görüp bana acımanı fakat,bunu sezdirmeden bana yanaşıp yüzündeki samimiyetsiz tebessümle " Sana geldim " demeni beklemem de aslında tam bir saçmalık!
Seni görmeden , duymadan ve hissetmeden yaşamaya başladım ama,halâ oralar da bir yerde olduğunu,istesem bir nefeste yanında olabileceğimi bilmem,senin bilmediğin farkında bile olmadığın ve benden çok uzak bir dünyada yaşadığını düşünmen, bendeki çukurları daha da derinleştiriyor..Her gün biraz daha unutulmanın sancısı gitgide bendeki çukurlara yenisini ekliyor.Açtığım bu çukurlara kimi gömeceğimi henüz bilmiyorum.Seni koyup o çukura üstüne toprak atıp yok etmenin ihtimali bile bende başka bir çukur açıyor. Seni o çukura atamayaşımın bende yarattığı suçluluk duygusundan hiç bahsetmek istemiyorum bile.
Ne yapmam gerektğini bilmeden deli gibi çukurlar açıp duruyorum.Bazen benden çıkmış o ayrı kişiliği düşünüyorum.Aslında bütün bu ikilemleri o var ediyor.Beni yeniden inşaa edip açılan o çukurlara kendisini ve bende aldatılmayla oluşmuş ezikliği,başkasına tercih edilmenin zavallılığını,beğenilmemenin yarattığı aşşağlanmayı da atacağını düşünmüyor değilim .
Bütün bu yaşadığım ve yaşayacağım kuruntuların sonunda, yanımda olup olmayacağını bilmeden yaşadığım bu ruhsal çöküntüyü ve artık hükümsüz olan bu şizofren kişiliğimi bilmeni istiyor ve bana yardım etmeni bekliyorum her ne kadar bunu henüz kendime bile itiraf edememiş olsamda.Okuduğun bu cümlelerin,aslında aklımı yitirdiğimin kanıtı olduğunu hatta okuduklarının gerçekle hiçbir ilgisi olmadığını,okumaya başladığın için sonunu görüp bitirmeyi okuma edebi olarak düşünebilir ve duyguların harflere, kelimelere sızabileceğine inanmadan onların seslerini duymadan başka bir düşünceyle kalkıp gidebilirsin.. Görmeden,bilmeden ve duymadan gidişinin sendeki edebi yok ettiğini aslında hiç bilmeyeceksin..Bilmediklerine yeni bir bilmedeğinin eklenmesi seni hiç bir zaman da rahatsız etmeyecek sanırım.Bilmediklerini bilip bilmeden,bilmeni istediğim tek şey seni özlediğim. .
Evet seni özledim. .
Gün ağarırken , ezanlar okurken o özlemleri sana doğru üfledim,tıpkı yalvarışlarımı üflediğim gibi.Sana duyurmadan haykırdığım yalvarışlarımı duymamanı istemem sende farklı duygular oluşturmasın..
Sen bütün bu olan bitenler biri kenara bırakıp,duyduğun her şeyi duymazdan gelip,sadece beni duy,sadece beni.

Gkhn. .