kaçıyordum kelimelerden, kaçıyordum yüzlerden. sonbahar maskemi takmış yürüyordum yollarda sorumsuzca. ve kalabalığın içinde başımı kaldırmadan yürüme sanatını keşfettim, gözümü sürmemeyi öğrendim gözlere. sessizliğin sesini.. eskittim şimdiden siyah kabanımı, siyah beyaz kalın atkımla birlikte. yağmurlarla yıkanır, güneşle kurulanır oldum. ve o kadar çok sevgi sığdırdım ki içime, verecek hacimde kimseyi bulamadım. ya boş konuştum ya da sustum. felsefe yapmadım, genellemedim, doğru-yanlış demedim.

göklerde dolaştığım zamanları anımsadım, şimdiki pimi çekilmişliğimin aksine uysallığımı, dalgasız denizliğimi. bir zamanlar en iyi olmak istedim, ve hiçbir şey beni durduramazdı. yavaşça yükselmeyi silmiştim lugatımdan, az sevmeyi, az değer vermeyi. hüzün demeyi.

şehir insanlarını inceledim bugün. hepsi güzel olmak zorundaydı, hepsi sokaklarda güzel dolaşmak, yırtık ayakkabı giymemek zorundaydılar. çevrelerine ayak uydurabildikleri kadar mutluydular. takıldıları mekanlarca insandılar. en sevdiği kokteyllerini en değişik şekilde tanımlayabildikleri kadar sosyaldiler. bense sigarayı anlatabilirim herkese her şeye. sabahın ilk sigarasını..

ne diyordum, bir zamanlar en iyi olmak istedim. ve oldum. yere yavaşça inmeliydim. parmaklarından yavaşça ayrılmalıydım. daha yıkıcı olamazdı gidişin, daha yıkıcı olamazdı sosyal hayat sensiz. şimdi yavaşca güvenli bir yerde indir beni. bir sevgiliye seslenmiyorum, kendime sesleniyorum. simine sesleniyorum. iç huzuruma. iyiliğin yerdeki ve gökteki tanımına. simini anlatmak isterdim sıfatlarla, simini sevmek isterdim ellerimle.
zamanı yavaşlatıyor sensizlik, kelepçelerim var hayata dair. tutsağım kelimelerce, özgür değil benliğim.

geri gelsen de eskisi gibi olmayacak hiçbir şey. bir zamanlar en iyi olmak istedin simin. tüm dünyayı değiştirmek, tüm kimsesizlere kimse olmak, beni iyi etmek.

paramparçasın simin.. yoksun..

sigaramın dumanında, yıldızların ışığında.