“Yalanda olsa kalsana, benim seni sevdiğim o sahil bankında hatıralarımızı avutsana! Hadi bir günde sen git o sahile ve elinden tutsana anılarımızın; artık seni sevdiğimi ve ikinci kez sevmeyeceğimi bir anlasana…”


Bir anımızı hatırladım o bankta:
Çok belkilerde bir akşamüstüydü, denize taş atan çocuklara bakar, onların sevincine ortak olurdun. Sonra onların taş toplamaktan yorulduklarını görünce, hiç üşenmeden taşları toplamaya başlardın. Senin için çocukların sevinci önemliydi, çünkü onlar mutluyken sende mutlu oluyordun... Ya ben! Aslında ben senin taş toplarken ki mutluluğuna âşık oldum, hiç tanımadığı kişilerin mutluluğuyla mutlu olan ve onları mutlu yapmak için çırpınan biri, benim için neler yapmazdı...

Çok belkilerde bir akşamüstü yanımda sen yoktun! Çocuklarda yoktu, bir tek o taşlar vardı ve seni bekliyorlardı. Ama sen hastanede günlerdir yatıyordun ve ben seni beklerken her şeyi terk etmenden çok korkuyordum. o sahile gittim ve hani çocuklara verdiğin taşlardan bir avuç alıp, doğruca hastaneye, sana koştum. Hani ellerindeki taşları soruyordun ya; şimdi bende sana soruyorum bir ömür boyu benimle denize taş atar mısın?

Güneş battı biliyor musun? Artık ne zaman gitsem o sahile, yeni gelmiş çocuklar yoruluyor taş toplamaktan. Gözlerim seni arıyor, bazen ben yardım ediyorum, dönüp arkama acaba sen varmısın diye bakıyorum. Ama yoksun, olmayacaksın da… Güneş o sahilde battı bir kere, artık hiçbir şey eskisi gibi olmayacak. Biliyorum!

“Hadi git, altı üstü bir sevda benimkisi, hadi alda git... Ama ne olursun bekletme, beni bana teslim etme... Zaten öylesine sevmiştim seni, bari hiçleştirme!” demiştim ya sana, hatırlıyor musun bu sözlerimi, şimdi bilmeni istiyorum, aslında istemeden söylemiştim bunları. Gideceğini hissetmiştim, sen üzülme diye, sana destek olmak amacıyla söylemiştim. Yalan da olsa kalsana diyemediğimden, ilk defa yürekten, hissetmeden bir şey söylemiştim sana. Canımı acıtan en büyük yarada budur zaten…

Gecenin dadasından uzak,
Merhemsiz bir sevda benimkisi…
Her yanı hiçlik saran bir ıslık
Sanki yağmur sonrası bir ıslak gibi…

Şimdi gidersen git, ama… O bankı, o çocukları ve taşları hiç unutma!

Emre onbey