3 gün sonra 29 Ekim. Son günlerdeki moda ifadeyle bunun açılımı, Cumhuriyetin kurulması dolayıyla yapılan bayram. Etkinlikler ise, gene şanlı ordumuzun görkemli resmi geçidi. Bir de klasikleşmiş ritimlerle boru trampetle okullarını temsil eden öğrenci gurupları. Ama halkta heyecandan eser yok. Caddenin her iki tarafında bayramı kutlamaktan ziyade çocuklarına el sallama bahanesiyle oraya gelen yüzlerinde donuk bir ifadeyle çekirdek çıtlatan birer sıra seyirci kitlesi. Bunların dışında ise birbirlerini görebilme umuduyla dolaşan genç kızlar ve delikanlılar. Saydıklarımın dışında günün önemi adına başka da bir eylem yok. Her bayramda birbirlerini aynısı irad edilen nutuklar ve geçiş merasiminden sonra günlük yaşamına dönmek üzere dağılan suskun ve sinmiş bir topluluk.
60 lardan bu yana izlediğim bu milli bayramlarda bir iki istisna hariç, herkes sonraki bir öncekinden daha ruhsuz geçiyor. Sanki, Atatürk’ümüzün padişahlığı yıkıp Cumhuriyeti kuruşu ve sonrası yaptığı devrimlerini sistematik bir şekilde unutturmaya çalışan bir takım güçler var. Misal derseniz hedef göstermeyeceğim ama sayamayacağım kadar çok. Ama Atamızın dediği gibi dahili ve harici mihraklı oldukları bir gerçek.
Her ülkede yapılan büyük devrimler sonrası heyecanlar zaman aşımına uğrar. Yeni nesil, aradan çok zaman geçtiği ve gereği kadar yakın tarih öğretilmediği için çok fazla heyecansız. Ama, batının bile karşı olduğu Atatürk ilkeleri rejimin geleceği için tutunmak mecburiyetinde olduğumuz tek dal.
Burada cevaplanması gereken bir takım sorular doğuyor. Bu işin sonu nereye varacak?Amaç ne? Yoksa tüm bu yapılanlar özlenen başka bir rejim uğruna mı?
Yarın, bazı şeyler için geç kalmamak istiyorsak bu soruları düşünüp cevaplarını da bulmak zorundayız. Yoksa bir hafta önce dağdan inen bir miktar PKK lı için yurdun o kısmında yapılan şenlikler tabii ki Cumhuriyet Bayramından daha coşkulu kutlanır.
Söylenecek o kadar çok şey var ki, ama anlayana bu kadar da yeter diyerek kısa kesiyorum.
Cumhuriyet bayramınız kutlu ve mutlu olsun sevgili dostlar.