BU sabah yepyeni bir gune uyandınız sıradan işlerinizi yavaş yavaş yerine getirdiniz.Kiminiz dışarı çıkıp,işine gitti.Kiminiz evde kalıp gunu geçirmeyi planladınız veya başka bir aktivite bulmak için uzun uzun düşündünüz gün her zaman olduğu gibi yerini geceye bırakınca yorulduğunuzu farkedip,bir an önce yarın olsun diye yatıp,günü sonlandırdınız.Buyaklaşık her gün tekrar ettiğiniz olaylar diziliminde çeşitli ruh hallerine bürünüp,kendinizi mutlu,umutsuz,sıkkın,bıkkın,yorgun,huysuz,yalnız,duyusal v.s hissettiniz;ama en çok mutluluğu ve huzuru düşlediniz.Bazı geçici anlar dışında da asla onlara tamamen sahip olamadınız;ama istemekten ve dilemekten asla vazgeçmediniz.Şimdi siz bu yazıyı okurken aklınıza insan umutlarıyla yaşar diyeceksiniz biliyorum.
Oysa benim size soylemek istediğim başka bir gerçeklik var ve bugüne kadar düşündüğünüz,dilediğiniz herseşin o gerçek tarafından anlamlandırıldığı.ACI.Bu hayattaki tek gerçektir ve kabul edilmesi zordur.Kim acıyı ister ki yada acı çekmeyi;fakat acı çekmeye acıyı tatmaya,acıyı yaşamaya mecburuz.Çünkü mutlu olmak istiyoruz,aşık olmak istiyoruz huzurlu olmak istiyoruz ki bunların hepsini sağlanyan acıdır.Acının varlığını bilmeseydik ger yada acı olamasaydı ya yine günlük işlerimizi yapan duygusuz robotlar olacaktık ya da içimizdeki ruhu bile anlamayamayıp zaman geçirecektik.
İşin ilinç yanı ise acıdan nefret ettiğimiz halde tuhaf bir şekilde acı çekmeyi sevmemizdir.Adeta(biraz iddialı bir söz olacak)acı çekmek için yaşıyoruz.Sabah sabah içinizi karartmak istemem ama sizde bir düşünün bu hayattaki tak gerçek neden acı diye....