Tıpkı Sen!

• 20 Ekim 2009 Salı 06:04:07

Bırak kalsın bu aşk ayaklar altında
İnan bir darbede ben vururum…
Ahım yok bilesin, ama hakkım var
Bırak ezilsin bu aşk/ bırak/ kalsın öylece…

“sonra bir sessizlik yaklaşır, bilinmez çıldırışlarda saldırırım her tarafa. İster inan ister inanma, senden sonra çok şey oldu buralarda, olmaya da devam ediyor…”

Yokluğunda, gizlice yüreğime doluyor her halin; her şeyi unutup bütün dertlerimi, sıkıntılarımı seni düşünüyorum. Üzüldüğünde kalbime saplanan o sızıyı söküp atmak kolay olmuyor. Yaşayacaksa yüreğimde dolaşsın tüm mutsuzluklar diyorum, yeter ki o cennet sevdiğime hiçbir şey olmasın. Seni kendim için sevmiyorum artık/ bilmeni istiyorum bunu/ seni kendimle bile paylaşamam.

Ama sen, ben ne yaptıysam, neleri göze alıp yoluna ömrümü koyduysam, gelmedin ey yar, gelemedin! Beni, sensizliğe mahkûm ederken; yüreğimi öldüren bıçak darbelerine, kollarıma takılan prangalara mı inandın. Yokluğun kadar koymadı hiçbir şey, korkma her şeye inat, umursamayışlarındaki tedirginliğe rağmen bile daha da çok seveceğim seni. Kalbinde hiç dinmeyen bir esinti gibi dolaşacağım…

Elbette kalacak her şey geride, geçmiş denen bir zaman var, hiç duydun mu? İşte ben o zamana sığdırmaya çalışıyorum yaşadıklarımızı. İçimde o yanan hasretle perişan oluşumu seyrediyor kuşlar, ah o kuşlar yok mu? Ayrılmamızın sebebi değil mi onlar. Mutluyken, sevinçliyken nasılda etrafımızda uçuşurlardı, ya şimdi çoktandır evimizin penceresine uğrayan bile yok! Sensizlik işte, her şeye düşman etti beni. Anlayacağın ne masumluğum kaldı ne de o sevecenliğim, geride kalan yıkıntılar arasında can çekişen bir vefa, işte hepsi bu!

Bunca zaman gelmedin, bundan sonrada gelmezsin ey yar! Bilirim gelmezsin… Ama artık gelsen diyorum. O çok sevdiğin şey varya, onu görsen, nasıl da büyüdü, tıpkı sen!

Eğdirme başımızı, sevdamıza hasret katma… Tıpkı sen gibi olanı görmeye gel!