Rüyalarımın vizyondan düşmeyen tek görüntüsüdür ’’uçmak’’...mavi beyaz bir çift kanat,

çırıl çıplak bir huzurun kuş bakışı seyri...

zamanı anımsatan kırık bir kum saatinde, vakit hayata 10 kalayı gösteriyordu...uçsuz

bucaksız bir yangın yerine düşmüşken tek bir sayfasını kurtarabilmiştim bana uçmayı

öğretecek kitabın ;

-azimden bir iskelet yap, üzerine sabır döşe...çilelerinle bağla!
-anıların kadar sadık bir hal ile tutun kanatlara...
-öfken gibi çırp onları,kavgan gibi sahip çık.

Koca kitaptan arta kalan cümleler oysa ki tüm hayatın anlamını taşırmış!

Bir karanlık oda idi yıl 1994 aralık’tı kanatlarımı oracıkta bırakmıştım...

ve maviyi görmeyeli tam dört ay olmuştu.

Bedenim o kadar açtı ki sabırsızlığım ve acılarım alev olmuş yakıyordu ruhumu.

Uçmak fikrinden öte, ellerimi ve ayaklarımı bağlayan kelepçelerden kurtulabilmenin umuduna

dair inancı bile... yavaş yavaş yitirmeye başlamıştım!

Size sunulan hayatın son noktasını, yine size o hayatı sunan koyar.

bunu bilmeyenler içinse hüküm vermek bir sıradan söyleyiştir.

’’Yürümeyi ve yastık kullanmayı unut,bak bu parçalanmış böbrek senin,yaralar normal şeyler’’

işte bir doktorun ağzından dökülen sözler, bana hayat verecek kitabın kurtarılmış son sayfasına yansımasıydı.

kum saatini kırmak zamanı durdurmak değildir...

yine sakallarınız ve tırnaklarınız uzar...

karnınız acıkır...

karanlık bir odada dahi olsanız bilirsiniz aksam olduğunu...

özlemleriniz düşer bir eski zamandan gözlerinize...

hayat taksi tutup yetişilecek bir şehirler arası otobüs değildir,

onu kaçırdı mı bir daha asla yetişme şansımız yoktur...
onu yaşanabilir kılan her hayale tutunun.


KADİR ÜNAL