yanımdan geçen rüzgarın sesi yüzümün ağrısını dindiriyordu

bahçemde iki hanımeli ve sarhoş köpeğimle tutuklamıştı zaman
suçum : yaşamaktı bir karıncayla bin karıncanın yalnızlığını

eskidim , bir insan bence eşyaları eskiyince üzülmeli
çünkü eşyalar da kalbidir insanın , hele aynası.....

yalnızlık insana ölümü hatırlatıyorsa o insan yaşam kavgasının eridir...

bence iyilikler kendini rahatlatmak için yapılmaz
sitemler eksik taburcu edilmiş kinlerdir..

ve din sadece cennet için yazılmadı
kalp bence beyaz bir kağıttır Allah kalem.......

anneler kadınlıktan başlatılmamalıydı......

ve şiir yalnız bir bisiklet olmalıydı
tüm çocukların bineceği ...

baharda dillenen kuş
kışta konuşmayı unutmazdı o zaman..

insan kalbi namlusudur da yalnızlığın
aşk ; gülmek gibi hasret

körler yeşil görür hayatı
görenler yaşadığıyla mutsuzlaşıp körleşir


ama sen :

yaşayacaksan
kılıçtan keskin olacak- iyiliğin -

yaşayacaksan
karıncalar gibi böcekler gibi
her şeyden önce duyacaksın kötülüğü

yaşayacaksan

ormanda önce
bir yaprak olacaksın
sonra dal sonra budak sonra ağaç ,,
ve sonra isteyeceksin yağmuru
sonra isteyeceksin karını ,kışını , güneşini....



ömür.....

iki kere konuşmuşum
on kere yalnızım........

unutmavi...

istanbul.....