Yılın en hüzünlü zamanları şimdi.Her yerde bir göç telaşı.Ağaçlar yapraklanrını döküyor.En parlak yeşiller bile yerini solgun sarılara bırakıyor..

Bütün yıl hayal kırıklıkları,aldanmışlıklar,yorgunluklar biriktirdik yüreğimizde.Nelerden vazgeçtik neleri hiç düşünmeden terkettik.Canımız yana yana hiç arkamıza bakmadan dönüp gittik sevdiğimize.Nice dostlar bıraktık arkamızda nice şehirlerden sürgün edildik umarsızca.Her ayak bastığımız toprağa içimizdeki umutlarıda gömdük birer birer.Sonra da gözyaşlarımızla suladık hepsini.belki gün gelir yeşerirlerde başkalarına umut olurlar diye.Kader dedik başımıza gelenlere hep sustuk.içimizde kopan fırtınalarda savrulup durduk..Hem çok acıdık hem de çok acıttık.Aslında hem yaraydık hem de yarabandı.Kırılan kalbimizi başkalarının kalbini kırarak onarırız sandık ama hep yanıldık.

Mevsim sonbahar sevgilim mevsim sonbahar...Haydi tut elimden de geçmişi de düş kırıklıklarımızı da asalım şu sararan ağaçlara.hepsi birer birer kurusun da dökülüp toprak olsun.Sonra tut da elimden beraber ıslanalım yağmurlarda.Halısın msonbahar hüzünlüdür birazda yeniktir hayata karşı.Ama sen boş ver şimdi bunları.Kimin canı acımadan yaşabildiki...Her mevsim geçer her acı biter.Sen içinde biriktir yeniden umutlarını.Bak önümüz ilkbahar.Yine yeşerecek ağaçlar yine açaçak bin bir renkte çiçekler.Gel sen inan bana hadi tut ellerimden de bizde bir gelincik tarlası olalım ilkbaharda...