KİTAP
MÜZİK
ATÖLYE
- 613 Okunma
- 8 Yorum
- 0 Beğeni
BİR PAZARTESİ
Ben daha önceki yazılarımda Bolu’ da oturduğumdan söz etmiştim sizlere. Batı Karadeniz bölgesinde küçük sayılabilecek bir şehirdir. Son yıllarda Abant İzzet Baysal Üniversitesinin sayesinde gelişmeye ve kalabalıklaşmaya çalışan bir Anadolu şehri.
Halkı geleneklerine bağlı, kendi içinde kendine yetmeye çalışır. Ne soğuktur, ne sıcak. Bu durumda da ılık demek daha doğru olur sanırım. Doğal güzellikleri ve özellikle de Yedigöller milli parkı, Abant gölü, Gölcük adını verdiğimiz mesire yerleri ile tanınır çokça.
Kısaca yaşadığım şehri anlatmak istedim sizlere. Bolu’ da halk pazarı yani köylünün ürünlerini sattığı gün Pazartesi günüdür. Çalıştığım için çok sıklıkla gidemiyorum. Benim yerime eşim gider genelde.
Bir pazartesi pazarın kurulduğu tarafta işim olduğu için işyerimden izin alarak çıktım sokağa. İşimi hallettikten sonra pazarın kurulduğu alanın yanından geçerken içimden uzun zamandır gitmediğim pazarı gezmek geçti . Rotamı değiştirerek pazarın içine girdim. Özlemiştim o havayı.
O sırada, önümde ilerleyen iki yaşlı kişinin konuşmalarına istemeyerek te olsa kulak misafiri oldum. Karı koca olmalıydılar. Aralarındaki konuşmayı duymamak mümkün değildi.
“ Hanım ya şurdan bi kabak alam da bana bir kabak tatlısı yap. Emme geçen ki gibi omasın . Tadını tuzunu yerinde go da kabak tatlısı olduğu anaşılsın. Geçen ki hiç bişeye benzememişti.
“Aman sende hiç bişeyi beğenmeyon. Neyi varıdı o kabak tatlısının. Kabakları soyuyom. Üstüne şekeri serpeleyom. Sonra biraz bekletiyom. Ataşın üstüne koyup, altını kısıyom. Aha işte kabak tatlısı. Hadi bak şurda var alalım.”
Ben meraklanmış ve onun konuşmaları da çok hoşuma gittiği için yakınlarında bir şeyleri incelemek bahanesiyle gözlerimi ve kulaklarımı onlardan alamıyordum. Sonra, kabak satan köylü kadınlara yaklaştılar. Yaşlı amca uzakta duruyor, teyze ise ısrarla kabak alma teşebbüsünde bulunuyordu. Kadına,
“ Kabak kaç lira ?”
Diye sordu.
“ Yedi yüz elli deyalla. “
Dedi satıcı kadın.
Yaşlı amca suskunluğunu bozarak karısına döndü ve
“ Aldığın kabak kabağa benzemiyo, yaptığın kabak tatlısı da tatlıya benzemiyo “
Demez mi .Pazardaki kadınlar kıs kıs gülmeye başladılar.Kadın bu cevap üzerine mahçup olmuştu. Sonra da kızılca kıyamet koptu. Kadın kocasına küstü. Arkasına bakmadan yürüdü. Kocası da arkasından yalvarıyordu.
“ Bi denem, özür diliyom senden. Öle demek istemediydim. İşte kabak iyi olmazsa, tatlı da iyi olmaz demek istediydim. Hadi gel alam o kabaktan. “
"İstemiyom kabak mabak, senle de bi daha bazara çıkasam iki osun."
Kadın arkasına bile bakmadan yürüdü gitti. Adam, karısının arkasından giderken hala yalvarıyordu. Arkalarından gülümseyerek baktım kaldım.
Onlardan ayrıldıktan sonra tekrar gezmeye başladım pazarı. Bizim yörenin kadınları çok çalışkandır. Gerçi bunu genelleştirmek yanlış aslında. Kadın, her yerde kadındır ve üretkendir. Bahçesinde yetiştirdiği ürünü, kendine ait kirasını Belediyeye ödediği yerde, yere serdiği örtünün üstünde satmaya çalışır. Kar demez, kış demez. Yağmur, güneş, çamur onu etkilemez.
İneğinden elde ettiği sütü yoğurt haline getirir, peynir yapar, tereyağı yapar ve ekmek davası yüzünden geç saatlere kadar bekler ekmek teknesini. Sattığı ürünlerden elde ettiği parayla da akşam köyüne giderken, sıvı yağını, şekerini, çayını alır ve öyle gider.
Yüzlerinde yorgunluk ifadesi vardır. Ama daha çok incelerseniz, o yorgunluğun yanında, bütçesine katkı sağlamanın gururunu ve mutluluğunu da görürsünüz.
Çok da eli açıktır. Köy ekmeği satılır pazarda. Fırınında pişirdiği ekmeğini tezgahına koyar. Yanına da kesilmiş ekmeği. Tereddüt ettiğinizi görünce hemen eline bıçağı alır, kocaman bir dilim keser uzatır alıcıya. O pazarlarda kimlere rastlamazsınız ki. Çıktığım zamanlarda lise arkadaşlarımı görürüm. Ayak üstü sohbet ederim. Yoğurtçum vardır mesela. Hep aynı kişiden alırım çıktığım zamanlarda. Onunla ahbap olmuşum haberim yok. O benim kızımı soruyor, ben onun çocuklarını. Tanımıyoruz aslında çocuklarımızı. Fark eder mi tanımak. Önemli olan gönül almak. Samimiyet.
Pazarlar ve panayırlar çok önemliymiş aslında yaşantımızda. Bu yazı sayesinde onu anladım. Ya siz ?
YORUMLAR
evet hala severim pazarları o eski yöresel pazarlara uzak olsamda kokusu bile yeter pazar yerinin.
bizler o kuşağın çocukları bunun tadını iyi biliriz.
terazilerin bol bol tarttığı,aman abla bir tadına bak diyen satıcı.
her şey ama her şey bir başak dünyada gibi şimdi.
selam olsun.
Arkadaşım, ne güzel anlatmışsın insanların hayat mücedelesini.
Hele o yaşlı beyle bayanı, işte dedim bizim insanımız. Kavgalar her yerde aynı sevgilerin olduğu gibi...
Seni okurken büyük haz alıyorum...
Kutluyorum...
Çok küçük yaşlarda başlamıştım pazara gidip, aloş veriş yapıp, eve getirmeye. Annem hastaydı çünkü. Sonra her Perşembe ve Pazartesi günü kulrulan paxarları yapmak görevi hep bana kaldı. Kendimi bildim bileli pazara gidiyor, bütün ihtiyaçları alıp geliyorum yorgun argın sonra onları yerleştiriyorum.
Ama yaklaşık yedi sekiz yıldır ben gitmiyorum. Artık eşim gidiyor. Ben onun alamayacağı bir şey olduğunda kendim iniyorum pazara. O kalabalığı beni yoruyor. İğne atsan yere düşmez tabiri var ya. onun gibi.
Özellikle yaz ayında hiç kimsenin pazara çıkmasını tavsiye etmem. Pazarden alış veriş yapıp çıkana kadar en az üç saat gerekli çünkü
Güzel yazı idi sevgili dost. Sevgiler yüreğinize
Evet,pazar pazardırda,her yörede ve her insanda farklı sonuçlar doğurur.Omurgasını mutlaka haftalık alış veriş oluşturur pazarların,ancak;dedeler,nineler,canlılığı görüp biraz avunmak için gelirler,çalışanlar ve orta yaşlılar için sıkıntılı bir zaman dilimidir,koşturmacayı artırır,çoğu zamanda herşey eksik kalır.Bazı beyler,bayanlar için,illa da genç kızlar için görücüye çıkma yeridir,en çokta onlar sever pazarı,sanırsınız tiyatroya gidiyorlar...Hasılı pazar biraz hayatttır..Canlı ve dipdir...Çok güzeldi..Kutladım efendim.Selam,saygı...
"Okuyacağım ve ayaklarımın üzerine basacağım" dediğim ilk an, annemi yağmur altında pazarda fasülye satarken gördüğüm andı. Ve başardım. Bu pazarcıları sevmediğimden değildi, sadece yaşam mücadelesinin ne zor birşey olduğunu ilk o an farkettiğimdendi. Benim üniversite masraflarımda bu şeklide karşılandı ve ben bunun için her daim Rabbime duacıyım. Ben iyiki annemim ve babamın kızıyım.Ben iyiki zengin doğmadım...Yoksa olmak istediğim gibi bir insan olamayabilirdim. İşte o yüzden ben, çileyi gözlerde görürüm. Kalpten göze akar acı, burdayım diye parlar...İğne deliğinden iplik sokamam belki ama, kederle yoğrulanı göz bebeklerinden görürüm...Bana çok eskileri anımsattı yazın.Hüzünlendim...Hep pozitifsin ve hep öyle kal...Bari senin sayfanda, umuda dair birşeyler görelim...Tebrik ediyorum seni...Sevgilerimle..
aynur engindeniz tarafından 10/11/2009 5:15:01 AM zamanında düzenlenmiştir.
Ben,pazarcı olduğum için yazın çok hoşuma gitti.
Ayrıca kabak tatlısına da bayılırım...
Orta karadenizli olarak da kadınlarımızın pazardaki uğraşlarını da içinde yaşayan biri olarak takdir ediyorum...
Hoş bir yazıydı...
Saygılar...
sevgili nermin hanım,
benimde evmin önümde pazar kuruluyor.ben turizm beldesinde oturuyorum.turistlerede yönelik olduğu için çok geniş bir alana kuruluyor.sabah 5 gibi tezgahlarını kurmaya başlayan pazarcıları görürürm.bigün çocuklarımı sabah kaldırdım.''bakın yavrularım dedim.bu insanlar siz sıcacık yataklarınızda yatarken bizlere hizmet vermek için bu saatte ekmek paralarının ,rızıklarının peşlerine düşüyorlar dedim''.çocuklarımla birbirimize sarıldık uzunca bir süre camdan onları izledik.pazara çıktığım zaman hepsinden yarım kiloda olsa bişeyler almaya çalışırım.çünkü onların hepsinin bizlere getirdiği hizmetin verdikleri karşılığını vermek gerçekten çok zor.14 sene aynı kişilerden alış veriş yapınca bir hafta pazara çıkmayın inanınki sizi merak ediyor ikinci hafta size soruyolar? bişeymi oldu ! diye .insan insana heryerde herzaman muhtaç .ben çalışan insanı çok seviyorum.emeklerinin karşılıklarınıda rabbim kat kat versin onlara.sizinde yüreğinize sağlık.yazılarınızdaki memleketinize olan sevginizi ve düşkünlüğünüzüde çok takdir ediyorum.sevgiler,saygılar.
Pazar yerlerinden ziyade arkadaşlık dostluk arayışımız sanırım aslında yaşantımızda önemli olan. O kadar biz'leştik ki! Eski dostluklar arkadaşlıklar kalmadı ve hep o eskiyi arayışlarımız var. İşte bu anda başlıyor o pazar ve panayırların önemi...
Sevgilerimle....
