Simitler üşümüştür / 5

• 9 Ekim 2009 Cuma 23:37:21

Leyla hanım elindeki albümün içinden bir köşesi yırtık,eski püskü siyah beyaz bir fotograf çıkardı.Elleri tir tir titriyor,Aynur’a uzattığı fotografa bir taraftanda kendisi bakarak,sürekli aynı şeyi tekrarlıyordu...
---Bak Aynur,bak bi ne kadar benziyor O çocuğa!
Aynur,arkadaşının elinden almadan resime bakmaya çalıştı,Leyla hanım,sürekli anlatıyordu...
---Ben sana söylüyorum bu simitçi çocuk,benim Ali ağbimin öp öz oğlu değilse bana da Leyla demesinler.Benim hislerim çok kuvvetlidir,O simitçi çocuğu görür görmez hemen anladım,karşımda sanki Ali ağbimin kendisi vardı.Ahh ahhh!canım annem dünya gözüyle görecek ağbimi en sonunda...
Aynur kankasının hiç durmadan konuşmasını,sürekli ağlamasını ve bu kadar kesin şekilde konuşmasını endişeyle izliyordu.Bunlar hiç hayra alamet değil diye düşünüyor,arkadaşının akıl sağlığının bir zarara uğramısından korkuyordu...
Acaba hayallerinin kurbanı mı olmuştu.
’Simitçi çocuk falan hayallerinin bir ürünü mü acaba’
diye de kendine kendine de sormadan edemiyordu.
Bugüne kadar böyle bir rahatsızlığına rast gelmemişti ama hep hayallerle yaşadığının da bire bir tanığıydı.Belki de en sonunda hayallerinin esiri olmuş,geçekle alakası olmayan bu simitçi çocuk olayını uydurmuştu ve takmıştı kafasına.
----Tamam sakin ol biraz.Ver şu resmi bi rahatça bakayım!
Dedi çekti aldı elinden.Resimdeki çocuk sekiz yaşlarında falan çok sevimli bir çocuktu.Leyla hanım birden kalktı yerinden,telefonun olduğu sehpaya doğru koşar adımlarla gitti.Telefonu eline almasıyla yere düşmesi bir oldu,bayılmıştı...
Aynur boş bulunmuştu büyük bir çığlık attı.Hemen koştu komşusunun yanına,ağlayarak seslendi:
----Leyla abla ne olur kendine gel ya,hadi güzel ablacığım aç gözlerini üzme beni!
Aynur bir çırpıda mutfaktan su getirip,arkadaşının yüzünü ellerine aldığı suyla hafif hafif ıslatmaya başlamıştı.Leyla hanım gözlerini açtığında artık hiç konuşmuyordu...
Sadece donuk bir şekilde bakıyordu boşluğa.Aynur onu kanepenin üzerine yatırıp,telefonu eline alıp Leyla hanımın kocasını aradı.
Anlattı olup biteni kısaca ve eve gelmesini söyledi:
---Kemal ağbi halini hiç beğenmiyorum,geçen seneki gibi oldu sanırım,galiba sinirleri boşaldı yine...Gel hemen de birlikte götürelim hastaneye.
Aynur ve Leyla hanımlar oniki senedir aynı binada oturuyorlar ve artık nerdeyse kan bağı varmışçasına akraba gibi birbirlerine kenetlenmişlerdi...
Telefonu kapatıp arkadaşının,hastane için çantasını hazırlamaya koyulmuştu.Dudakları kıpır kıpır sürekli dualar okuyordu.Allaha yalvarıyordu içinden durmadan...
---Allahım sen arkadaşımı koru,akıl sağlığını koru.İçine ferahlık ver.Onu bütün kötülüklerden koru...Sen yardım et Yarab!
Leyla hanım gözlerini kapadı,sakin bir şekilde uykuya daldı,yada öyle görünüyordu.Ama gözlerinden damla damla akan gözyaşları ne durdu ne uyudu...Süzüldü aktı aktı yanaklarından sicim gibi...

Devam edecek..