Bazen beni anlamak için sana anlatıyorum. Hâlbuki kolay olurdu, diz dize verip sessiz kelimelerle konuşmak. Ama imkânsız. İki kelimelik hatıra ne sığarsa yerle bir oldu. Hem ben kimim ki?



Kim/liklerimiz nasıl oluşuyor? Şimdi sana ‘ben kimim ki’ derken düşündüm de, sahiden kimim ben? Benim gözümle ben kimim biliyorum. Ama senin gözünden bakınca ben kimim, kimdim bir türlü cevap bulamıyorum. Ben, kablonun diğer ucundaki… Ben, telefonun ucundaki ses… Ben sesi güzel, müziğe aşina… Ben sulugöz… Ben birinin karısı, birinin kızı, birinin kardeşi, birinin arkadaşı… Ben…



Arkasına mutlaka bir sıfatla süslenecekse senden sana doğru olsa? Mesela desen ki;


Sen, çağırdığımda koşarak bana gelen…

Sen, beni seven…

Sen, içine aşk karışmış bir ırmağın denizle buluşması…

Sen, boşluğu kucaklayan kollarımın aşka kavuşması…

Sen ilk baharda tomur tomur elma çiçeği…

Sen, parmağımın ucuna konan uğur böceği…

Sen, sen olduğun için güzel olan…

Sen, sen olduğun için sevilen…

Sen yaratanın güzel yarattığı…



Ukala dediğini duyar gibiyim. Kendimi övmek içindi değildi bunca söz, bilirsin. Beni ben olduğum için, ucuna başka hiçbir gerekçe iliştirmeden sevmeni beklediğim içindi belki de.



…



Dün sana yeni bir isim verdim. Hat kalemimi elime aldığımda yapmaktan en çok hoşlandığım harfin adı. Sin. İki küçük kuyucuk, sonra bir büyük… Aynı yaşadıklarıma benziyor. O iki küçük kuyuya düşme sebebim belki de büyük olana düşerken tecrübe kazanmam içindi kim bilir. Önce en dibine kadar düşüş, sonra aniden yukarı fırlayış… İşte böyle/Sin.



Yüzlerce şey sıralayabilirim.

Sin sabrın adı. İçimde filizlenen sabrın mimarı sen/Sin.

Sin sebatın adı. Tüm gücümü tüketene kadar doğru yolda kalabilme mücadelemin hevesi/Sin.

Sin sükutun adı. En sonunda evet en sonunda öğrenebildiğim, bazı şeyleri de kendime saklama lüksüne sahip olabilme isteğim/Sin.

Sin sesin adı. İçimde bir yerlerde kimsenin duymadığı çığlıklar atan yüreğimin sesi/Sin…
Öyle işte…