Ve insanlar kendi egolarında boğuldular. Cinsiyetlerinin kurbanı oldular, cinsiyetlerine kurban ettiler bedenlerini ve ruhlarını. Vücutlarındaki girinti ve çıkıntılara, görülmemiş anlamlar yüklediler. Kendi hastalıklı düşüncelerinde, hastalıklı öyküler yazdılar ve hastalıklı öykülerini çığlık çığlığa yüklediler diğerlerinin omuzlarına. Diğerleri de masum değildi, hiç kimsenin olmadığı gibi… Ama özgü ve nevi masumiyetlerini de, başkalarının kirletmesine izin verdiler, ezildiler, yaralandılar, tükendiler. Suçluydular, tecavüze göz yumdular, tecavüzü kabullendiler, görmezden, duymazdan, bilmezden geldiler. Başkalarının egolarında boğuldular… Susmak en büyük günahtı, inançlı olanların günahı, inançsız günahlarla birleşti. Diğerleri ve başkaları ve ötekiler, günahlarını mubah kılacak yeni öyküler yazdılar birbirleri adına. Sayısız suçla bağlandılar birbirlerine ve sayısız cezayı yüklediler diğerlerinin omuzlarına. Diğerleri suçluydu, merhametlerinin kurbanı oldular, merhametlerine kurban ettiler bedenlerini ve ruhlarını. Böyle oldu diğerlerinin cinsiyetlerine sarılmaları ve kendi egolarında boğulmaları. Girintilerin arkasında çıkıntılar ve çıkıntıların arkasında girintiler oluştuğunu göremediler. Temizlenmek uğruna terk edemediler bedenlerini. Çıplak vücutlarına sarıldılar ve anlamsız et parçalarına dönüştüler, çıplak vücutlara saldırdılar ve anlamsız ruhlara dönüştüler. Böyle geldi insanlığın sonu ve biz; etin, kemiğin ötesindeki düşünceye sarılan bizler, ayakta kalanlar, yüklemeyenler ve yüklenmeyenler, görenler, duyanlar ve bilenler, susmayanlar, biz bedenlerinden sıyrılan ve benliklerinden kopmayanlar, bilinçlerimizle sevişip, çoğaltabiliriz birbirimizi. Biz bilinçlerimizi yükleyebiliriz anlamsız kalan bedenlere ve onlara dokunmadan öldürebiliriz bedenlerini. Biz, başka bir dünyanın kurucuları, kendi öykümüzü yazabiliriz.