Zamanı Gelen Ayrılıklar...

• 5 Ekim 2009 Pazartesi 19:01:00

GELDİ YİNE AYRILIK ZAMANI

Depremden sonra yaşadığımız prefabriklerde çok güzel dostluklarımız olmuştu...Yakınlarını sevdiklerini kaybedenler,yaralananlar ve kalbi yaralılar bir araya gelmiş tik...Bazen akan göz yaşlarını paylaştık bazen eski anıları...Acı ile beraber oluşan dostluklar çok başka ve çok daha samimi oluyordu...

Kapı önlerinde içtiğimiz çaylar, yapılan hoş ve anlamlı sohbetler, prefabriklerin yan taraflarına toprak dökerek yaptığımız bahçelerden kopardığımız sebzeler,okuduğumuz dergiler her biri hazine değerinde güzel anılar olarak bizimle beraber şimdi...

Zaman acıları unutturmuyordu belki ama hafifletiyordu...İlk andaki acı yerini hasrete bırakıyordu...Allahu Teala kimseye kaldıramayacağı acıyı yüklemiyordu...Ders alabilen yol alıyor Hak üzere yürüyordu...Kul olmak için gayret ediyordu..

Geçmez sanılan zaman anlayamadan geçip gidiyordu...Üç yıl bitmişti bile...Yeni yapılan deprem evleri sahiplerine teslim edilmişti...Kiracı olanlarda ev arıyordu.. Prefabrik komşulukları artık anılara karışıyordu... Ayrılıklar her zaman zor olmuştur biz insanlar için...Yine buluşuruz diyerek teselli ederken birbirlerimizi aslında aynı olamayacağını oradaki gibi görüşemeyeceğimizi biliyorduk...

(Hala görüşmeye devam ediyoruz...O günleri çok özlüyor bir araya gelerek yad ediyoruz..O zamanki gibi olmasa da dostlukların devam ediyor olması samimi olduğumuzu ve birbirimizi sevdiğimizi gösteriyor...Allah’a çok şükür...)

Bizde ev arıyorduk..Bulduğumuz bir evi bakmaya giderken gördük burayı...İlk görüşte aşk derler ya bizde buraya aşık olmuştuk... Her taraf orman göz alabildiğine yeşillik...Keşke burada oturabilseydik derken boş evi gördük...Nasip bu ya evi hemen o gün kiraladık...Öteki evi bakmaya bile gitmedik:)...Beş yıldır oturduğumuz bu evi,bu çevreyi çok sevdik...

Balkonumuzun davetsiz misafirleri olan küçük serçelerle kahvaltımızı paylaşıyorduk...Her bahar çimenleri dolduran renk renk çiçeklere bakarak gözlerimiz nurlanıyor gönlümüz doyuyordu...Açan yapraklar yeniden dirilişi hatırlatıyor hazır mısınız diyordu...Burada tefekkür etmek o kadar kolaydı ki her baktığımız bize Rabbimizi hatırlatıyor ne büyüktür dememize vesile oluyordu...

Son baharda yağan ilk yağmurların ardından mantarlar çıkıyordu...Çam ağaçlarının altında yaratılan kanlıça mantarları toplamak insana huzur veriyordu...Onlar tamamen karanlık ortamda yaprakların altında oluşuyordu...Işık almadan nasıl bu kadar güzel olabiliyorlardı anlamak mümkün değildi...Arayan bulur derledi...Ne aradığımız önemliydi...Bunu anlamak için kanlıçalara bakmak yetiyordu...Bulundukları ortamla örtüşmeyen güzellikleri bizim düşünmemizi sağlıyordu..Işığa erişmek isteyen karanlıkta da olsa erişebilirdi...Yeter ki gerçekten istenebilsin...
Sararan yapraklar ölüm yakındır derken ansızın gelen kış mevsimi de ölümü temsil ediyordu... Ömür neydi ne kadardı? Üç gün,üç saat ya da üç nefes değil miydi?Anlayabilene ne çok şey anlatıyordu yaratılanlar...Rabbül Alemin anlayabilmeyi ve o doğrultuda yaşabilmeyi nasip eylesin...

Her mevsim içinde faklı güzellikler barındırır...Kışta başka güzel oluyordu burada...Her taraf bembeyaz örtüye bürünüyor temizliği saflığı temsil ediyordu...Bizim kalplerimizin de böylesine temiz olmasını diliyor hatalarımızın çokluğuna üzülüyorduk..Belki de hiçbir zaman böylesine saf ve temiz olmayacaktı kalplerimiz...gerçekten istiyor muyduk yoksa sözde mi kalıyordu...İsteyen ve gayret edenlerden eylesin Rabbim...
Bazen kış mevsimini kabir alemine benzetiyorduk..Yaprakları dökülen ağaçları ölen insanlara benzetiyor yeniden dirilme gününü beklediklerini hayal ediyorduk...Fazlaca boynu bükülen ağaçları günahları çok olan insanlar,başı dik kalabilenleri iyi kullar ve yapraklarını dökmeyenleri şehitler olarak tanımlıyorduk...

Biz neresindeydik bu alemin...Hazreti Ebu Bekir ( r.a.)

’’Cennette bir kişilik yer kaldı deseler ben olduğumu ümit ediyorum..Cehennemde bir kişilik yer kaldı deseler acaba ben miyim diye kokuyorum’’diyordu...

Hazreti ebu Bekir (r.a.) bunu demişse bizim halimizi düşünemiyorum...O ki sıddık makamına erişmiş,adı Resulullah (s.a.v.)’ in adıyla yazılmış ve imanı bütün müminlerin imanının toplamından fazla olduğu bildirilmiştir...

Bunları düşünürken karın çokluğundan boynu bükülmüş ağaçlara takılıp kalıyoruz... Gözlerden dökülen birkaç damla yaşla sükut ediyoruz.. Korkuyoruz...Ümit ediyoruz...

Herkese yaşadığı yer güzel gelir..Her yer farklı güzellikleri barındırır içinde....Biz burayı severken bir bütün olarak sevdik...

Şimdi yeniden ayrılık vakti gelip çattı...Hasret şimdiden çöktü yüreklerimize... Doğa tutkunu olduğumuzdan ve sıkıntılı zamanlarımızda sık sık dolaşmaya çıkar ormanların gizemine erişmeye çalışırdık... Komşum Hayriye hanım endişelenir dönünceye kadar beklerdi...Zaman zaman azarlardı;

‘’ Ne işin var yalnız başına oralarda başına bir şey gelecek’’
‘’Ağzını hayra aç Hayriye Hanım’’ dememiz yetmez o kızmaya devam ederdi...
Merak edilmek, sevildiğini bilmek çok güzel bir şeydi... Allah ondan ve diğer bütün komşularımdan razı olsun... Bir aile olmuştuk...Kimin neye ihtiyacı olursa diğerleri koşar yardım ederdi...İyi ve kötü günlerimizde hep beraber bir bütün olabilmemiz Allahu Teala’nın lütfuydu...O’na nihayetsiz şükürler olsun...

Oturduğumuz ev satıldı...Satın alan hanıma buraları,komşuları öyle anlatmışız ki sözümüz üzerine almış...Endişelenmemesini gerçekten hiçbirini abartmadığımızı söylerken biraz kötüleseydik mi acaba demiyor değilim hani:)...Satılmasaydı da taşınacaktık zaten:):)

Müsade buraya kadarmış...Başka bir mahalle,başka komşular..Yol ayrımı...

Artık alıştık diyorduk ayrılıklara... Demeyle olsaydı keşke... Her ayrılık hasret demekti..Gideceğimiz yerde bizi nelerin beklediğini bilmiyor olmak ta endişelenmemize sebep oluyor...Dualar ediyor Allah’tan hayırlısını niyaz ediyoruz...

Bu sefer tutabilecek miyiz kendimize verdiğimiz sözü acaba? Her taşınma arifesinde ‘’gittiğimiz yerde kimseyle samimiyet kurmayacağım ayrılmak çok zor oluyor’’ derdik...Bu zamana kadar bu sözümüze sadık kalamadık...Şimdi kalabilir miyiz?Bunu zaman gösterecek..Vade dolmamış ömür bitmemişse...Allahu Teala iyilerle karşılaştırsın..Ömründe hayırlısını ölümünde hayırlısını nasip eylesin cümlemize....

‘’GÖRELİM MEVLA NEYLER NEYLERSE GÜZEL EYLER’’...
SELAM VE DUA İLE...