Bugün bir anımı yazmak istedim ve ‘Recep Şahin’ isimli öğrencime ‘Aferin’ dediğimde ayağa kalkıp, yumruklarını sıkıp, kollarını kaldırarak bu cümleyi söylediği an canlanıverdi gözümde…

Bursa’da her gün ticari taksiyle gidip geldiğim ve maaşımın yol parasına yetmediği merkez köyden şehir merkezinde bir okula gelebilmek için Rehberlik Ve Araştırma Merkezi’nin açtığı kursa katıldım, başarı sertifikasını aldım, Alt Özel Sınıf öğretmeni olarak merkez okullarından birine atandım.

Alt Özel Sınıf öğretmenliğinde sekiz yıl çalışmış, uzmanlaşmıştım. Manevi hazzı çok fazla, bir o kadar da yorucuydu. İl içinde normal sınıfa atanma hakkımızı kaldırmışlardı.

Kızımın İTÜ Devlet Konservatuarı’nın Müzik Bölümü’nü kazanmasıyla İstanbul’a nakil istedik. Mecidiyeköy Gülbağ Selim Sırrı Tarcan İlköğretim Okulu’na atanmıştım.

Daha önce atanan bir arkadaşa yıl ortasına kadar okumayı öğrenemeyen, sınıf tekrarı yapan öğrencilerden oluşturulmuş sınıfı vermişler, arkadaş şikâyetçi olmuş, huzursuzluklar yaşanmış.

İstanbul’da normal sınıfı okutma sevincini yaşarken okul müdürü bu sınıfı almamı rica etti.
Ocak ayına gelindiği halde hiç bir öğrenci okuma yazma öğrenememişti. Yılsonunda sınıfın dağıtılması koşuluyla kabul ettim. Onları çok iyi tanıyordum ve başarılı olacağımdan emindim.

Recep; on yaşında, dışarda saldırgan, sınıfta içe kapanık, derslerde aktif olmayan, sorumluluk almayan, çevresinde dışlanmış, dört yıl içinde hiç alkışlanmamış, aferin alamamış, okumaya geçmekten ümidini kesmiş, iriyarı, ekonomik ve sosyal düzeyi düşük, her gün bir düğmesi kopuk, yakasız, kir-pas içinde okula gelen, her teneffüs bir kaç öğrenciyi döven bir çocuktu.

Israrla ödevlerini kontrol edişim, sorumluluk verişim, sevecen yaklaşımım karşısında davranışlarını değiştirmeye, derli toplu gelmeye başlamıştı.

O günü ödevleri kontrol ederken Recep’in gözleri parlıyordu. ‘Öğretmenim, bir an önce ödevime bakar mısınız? Bana da ‘aferin’ deyiniz, alkışlatınız’ der gibiydi.

Kontrol ettiğimde gördüğüme inanamamıştım. Defterini kaplamış, ödevini çok itinalı yapmıştı. Başını okşadım,‘Aferin Recep, çok güzel olmuş.’ Dedim. Öğrencilere döndüm; Bugün alkışın en büyüğünü Recep hak ediyor, en büyük aferin imi ona veriyorum, hadi onu kuvvetle alkışlayalım’ dedim. O anda ayağa kalktı, kollarını kaldırdı, yumruklarını sıktı: ‘YAŞASIIIIINN, OLEEEEEYYY, AFERİN ALDIM’ diyerek bağırdı. O günden sonra davranışları tamamen değişti. O Recep gitmiş, bir başka Recep gelmişti…

Zamanım çok kısa, işim zordu. Nöbetçi olduğum günlerin dışında dinlenme saatlerinde dahi çalıştım; 43 öğrenciden 40’ı okuma-yazma öğrendi. Recep de öğrenenlerin içindeydi.
Psikolojilerini çok iyi bildiğim için fazla zorlanmadım, bazıları için mucize olan bu başarı benim için çok doğaldı.

Böyle sınıflarda başarının anahtarı; bireysel çalışmak, güven sağlamak, öğrenciye sevildiğini hissettirmek, özgüven vermektir.

Ve…
Konuşma özürlü, çok sık devamsızlık yapan, belki de yeteri kadar zaman ayıramadığım için okumayı öğrenemeyen Nevzat’ın annesi sınıfta kaldığını görünce koridorda bana hakaretler ederken diğer velilerin etrafımda sevgi halkası oluşturmaları, onun adına özür dilemeleri bütün yorgunluğumu almıştı.

3 Ekim 08
Fatma Biber (Durmuş)

Alt Özel Sınıf: Öğrenme güçlüğü çektiği rehberlik araştırma merkezlerince tespit edilmiş olan öğrenciler için oluşturulmuş sınıf. Müfredatı hafifletilmiştir. Öğretmenlerine özel eğitim verilir.