O da bıkmıştı böyle yaşamaktan, ne olursa olsun gidip onu bulacak, son da olsa her şeyi söyleyecekti.Neden kaçak yaşadığını,neden geriye dönmediğiniaçık,açık anlatacaktı.Bilmediği birşey vardı onu göremeyecek olmasıydı.
Saklandığı yerden çıktı, telefon kulübesine gidip,birkaç görüşme yaptı.
Acaba bu yaptığı doğrumuydu bir an duraksadı.Yıllardır niçin neden kaçmıştı ki?Evet sadece gururundan. Sonra giyinip,hazırlanırken bile aynı şeyleri düşünüyordu.
Birden onu ilk tanıdığı günü hatırladı. Bu küçük şehre ilk geldiği gündü çalışacağı kasabanın dolmuşlarını arıyordu,farkına varmadan onunla çarpışmıştı,kafasını kaldırınca simsiyah uzun saçlar,badem gibi iri çekik ve kahverengi gözlerle karşılaştı. Elindeki kitaplar yerlere saçılmıştı, hemen toplayıp, özür diledi ve kaçarcasına uzaklaştı.O şaşkın ne yapacağını bilmeden bakıp kaldı, sonra toparlanıp dolmuşların yerini öğrendi ve binip gitti.
Bir hafta sonraydı şehire inmiş birşeyler almak için dolaşıyordu,birden uzaktan o uzun saçları gördü.Kalbi durmadan atıyordu, gidip konuşmalı ve özür dilemeliydi ama yapamadı, çünkü yanında uzun boylu bir adam vardı.
Kapının zili onu anılarından uyandırdı. Gelen ev sahibinin oğluydu, gazetesini, ekmeğini getirmişti.Ekmeği ve gazeteyi aldı,gazeteyi sonra okurum düşüncesiyle masaya bıraktı,birkaç lokma yedi ve tam çıkmak üzereyken hem zaman geçer düşüncesiyle gazeteyi açtı işte oradaydı iri badem gözler ona bakıyordu sanki onu suçluyor gibiydi.
Ona neden bırakıp gittin der gibiydi.Birden haberi okumaya başladı kötü bir trafik kazasıydı bu.Ne yapacağını şaşırdı onu mutlaka görmeliydi.Hemen kaldığı hastahaneyi öğrendi ve çıktı. İçinden dua ediyordu ne olur dünya gözüyle onu bir kez göreyim diyordu.
Hem yolda yürüyor, hemde ben neden böyle yaptım diye hayıflanıyordu. İnsan bu kadar gururunun esiri olamazdı. Onun hakkında her şeyi öğrendiğinde artık çok geçti. Ogün yanında gördüğü ağabeysiymiş, gidip sorsaydı belki bu günler yaşanmayacaktı.Hep kulaktan dolma ve dedikodularla onun hakkında bilgi sahibi olmuş ailesi bu bilgilerle o kızı istememiş o da kaçaklar gibi kimseyle görüşmeden yaşamaya başlamıştı.
Artık kararlıydı onun aşkıyla unuttuğu herşeyi onunla yaşamak istiyordu,yıllarca uzaktanda olsa onu görebilmek için hevesle yürüdüğü yollarda onunla yürümek istiyordu,yasakları kaldıracak kaçak yaşamaktan kurtulacaktı.
Birden yorgun kalbine bir bıçak sokulmuştu olduğu yere yığılıp kaldı kaçak şimdi kaçamıyordu. Yıllarca ondan kaçmıştı şimdi ise artık kaçamıyordu.
İşte sona gelmişti;onu görmek için yürüdüğü yollar son bulmuş ve son defa görememişti.
Sadece gazetedeki o bademgözler,onun gözlerinde takılı kaldı.
Son duyabildiği şarkı ise;
’’Bir daha bu yolları aynı hevesle yürürmüyüm
Kimbilir ne bekliyor kalırmıyım ölürmüyüm
Ne malum dünya gözüyle bir daha görürmüyüm’’