Bir ölüm günüydü karşılaşmamz..Benim dünyam yıkılmış, her taraf kararmış, kolum kanadım kırılmıştı sanki, morgtaki soğuk mermerin üzerinde oturuken yanaklarımda seller oluşturan gözyaşlarımla başbaşayken. Başım önümdeydi oysa, o an neden yukarı kaldırdım gözlerimi bilmiyorum. Seni göreceğim için miydi acaba?

Çok hüzünlüydü yüzün, belli ki cansız bedenlerin arasında seninde içini yakan biri vardı. Az ileride, mermerin soğukluğuna aldırmaksızın oturdun sen de. Ve bana "BAŞINIZ SAĞOLSUN " dedin. Robot ruhuyla yanıtlamıştım, anımsıyorum bugün gibi "TEŞEKKÜR EDERİM, SİZİN DE BAŞINIZ SAĞOLSUN". dedim sesim titreyerek..

Nereden bilebilirdim ki; gün gelecek, bir ölüm günü başlayan sevda yangını, uzun yıllar geçse de unutulmayacak, onca zamana rağmen bizi birbirimizden kopartmayacak ve bana defalarce ölümün acısını yaşatacak..

"AKLINDAN ÇIKIYOR MUYUM, BENİ UNUTABİLİYOR MUSUN?" deme şansın olsaydı eğer, yanıtımı en iyi sen biliyorsun aslında...

ASLA..ASLA..ASLA..

Neye yarar yanıtım binlerce kez "ASLA" olsa da, sen toğrağın koynunda,
Biliyorum duyamayacaksın ASLA..

Bu gülü bırakıyorum kabrinin başına ve seni unutamıyorum ASLA..