Yılların ömrümüze kattığı en büyük armağan sığıntısında yaşadığımız gölgelerin görüntüleri oldu.Özlemediğimiz bir armağan olduğuna varamadığımız bu farkındalığı yaşamlarımıza davet etmedik.Bile bile.

Çünkü kendimizi yormak ya da yorduğumuzu düşünmek ağrımıza gitti.Düşünce dünyamızdan kendimizi tamamen soyutlayıp sanal bir bitmezliğe kurban verdik kendimizi.İçimizde sahip olduğumuz yaratıcılığı kendimize yabancılaştırdık.

Düşünsenize gökyüzünü asla sarıya boyayamayacağız.Kuşların kanatlarını istediğimiz uzunlukta çizemeyecek,kış mevsiminde erik ağacından elma yiyemeyeceğiz.Yağmur kokusunu da alamayacağız güneşin inatlaştığı bir vakit.

Önümüzde hazır ve bize ait olmayan görüntülerle şekillenmiş dünyanın oyuncusuyuz

Sahip olduğumuz tek şey, sahip olamadığımız her şey dışındaki hiç bir şey.Kandırmaca bir zenginliğin bize sunduğu sefaleti ne zaman fark edeceğiz bilemiyorum.
Bir yokluk önümüzde uzun uzadıya çıkan yolda sinsice bizi bekliyor.Biz o yolun yolcusu olma inadındayken yaşama, güzelliğini sunan,duyulan her sesiyle beyinde yepyeni dünyalar kuran, ne göz yorgunluğuna,ne beyin tembelliğine,ne vücut ağrısının çirkefliğine ,ne de düşünce fakirliğine sebep olmayacak ,bir çok eylemimizi gerçekleştirirken bizi oyalamayacak,düşünce dünyamızda alabildiğince özgürlükler sunan,her bir rengi boş kağıtlarla elimize verip kendi dünyamızı kendimiz yaratma fırsatını bize sunan radyoya hasret kalacağız...

Bilmem yanılıyor muyum?

Görüntü esiri olmaktan kurtulup,başkalarının yüreğindeki atıkları toplamaktan, yemekten,sindirmekten vazgeçmek ve kendimiz olabilmek adına,yaşanacak ne kadar gün varsa kendi çizeceğiniz yaratacağınız dünyada yaşamanız dileğiyle...