ARKADAŞIM RAMAZAN

• 20 Eylül 2009 Pazar 01:26:56

2005 yılı Ramazan Bayramı arifesini hiç unutamıyorum. Sizlerle paylaşmak istedim.


Yalnızdım o yıl ramazan ayında. Sahura kalkıp yeme içmeden sonra, Hatim takip ediyordum TV.den.
Uyumadan hazırlanıp işime gidiyordum. Akşam gene evime gelip iftar hazırlığı derken ezan vakti. Bir başına oruç açmalar.
Fakat hiç yalnızlık hisetmiyordum. Yaşamımdan memnundum. Her günüm aynı geçiyordu. Sizin anlayacağınız ramazanı kendime arkadaş edindim.
Tek arkadaşım ramazandı o yıl.
Arife gecesi öyle bir hüzün doldu ki yüreğim. Sanki o gece arkadaşımın kına gecesi vardı ve ertesi gün düğünü olup gidecekti yanımdan.
Kur’an-ı Kerimin 30. cüzü gözyaşlarımla ıslandı. Yalvardım ’’Gitme Ramazan beni yalnız bırakma’’ diye.Tan yeri ağarana kadar ağladım.
Derken, yorgun düşen ruhu taşıyamayan bedenim, uykuya dalmış. Kapının zili ile uyandım. Kapıdaki çocukları görünce tebessümle elimi uzattım.
Arkadaşım ramazanın gönderdiği çocuklara bayram şekeri ikram ettim. Çocukların gözlerindeki bayram sevinci yüreğimin hüznünü dağıtıverdi.
nilkurt