BENİ VURAN

Bir kurşun sesi duyarsın önce. Arkanı dönüp baktığında, canından çok sevdiğin, ama bunu ona söyleyemediğin kişi yerde yatmaktadır. Senin gözlerinin önünde ve kollarının arasında sevdiğin, ama söyleyemediğin kişi belki de birazdan ölecek.

"Seni çok seviyorum." Bunu ondan bir daha asla ama asla duyamayacaksın belkide.

Sen biçare etrafına bakacaksın "kim ateş etti" diye. Oysa ki kimse yoktur silahı ateşleyen, ve yardım istersin ama çok geçtir.

Artık etrafında "seni seviyorum" diyen ve seni canından çok seven kişi dünyadan göçmüştür.

Önce inanamazsın öldüğüne, ağlamak istersin ama tıkanırsın. Ve sonra avazın çıktığı kadar bağırırsın. Sevdiğinin avucunda, sana yazdığı son notu bulur ve okursun:

-"Yanımda kimse olmadığından değil yalnızlığım, yalnız olduğumu söyleyebileceğim bir Sen’im olmadığından yalnızım ben."

Notu koklar ve bağırına basarsın. Sevdiğin insandan sana kalan son not. Senin için yazdığı ilk şiiri hatırlarsın: "BİR YANGIN MEKTUBU".

Kollarında can veren sevdiğine bakarsın ve son sözünü söylersin veda ederken:

-"Seni çok seviyorum Tatlım. Şimdi yalnız yürüyeceğim sarmaş dolaş yürüdüğümüz yollarda. Hem daha çok erken dur, ne olur. Henüz gidemezsin. Daha seni sevdiğimi bile söyleyemedim gözlerine bakarak. Ben daha hakkımı helal etmedim ki gidiyorsun. Hani ben hakkımı helal etmeden gitmeyecektin. YALANCI!!!"

Şimdilerde elele dolaşmayı çok sevdiğimiz o sahil yolunda dolaşıyorum senin yalnızlığınla:

-"Denizi çok severdin ya hani sen. Tenimin kokusu kadar çok severdin. Şimdi denizin kokusu tenimde, hadi gel, ne olur hisset. Bakışlarındaki tatlılığı çok özledim. Seni kaybedeli 25 yıl oldu. Çeyrek asır. Ama ben seni hiç unutmadım. Hani sen <ömrümün sonuna kadar seni bekleyeceğim> diyordun ya, Bende 25 yıl boyunca dönmeni bekledim. Bana dönmeni, bana sarılıp seni seviyorum demeni. Teninin cennet kokusunu doya doya koklamayı çok özledim, Tatlım demeni kulaklarıma fısıldamanı öyle çok özledim ki. Şimdi biliyorum. Kimse senin gibi olamayacak. Çünkü sen farklıydın. Seninle ne zaman konuşsak rahatlıyordum. TATLIMMM, SENİ ÇOOK ÖZLEDİM. Ama şimdi yeni yeni anlıyorum ki sen dönülmeyen yere gittin meleğim.

Ama Alev’in bilmediği bir şey vardır. O gün o kurşunu sıkan Bir insan değildir. Can’ın da şiirinde yazdığı gibi:

-"Zaman değil-İnsan değil,
Beni kalbimden vuran,
Sensizliğin kurşunudur."

-SON-

Atakan Akan