İNTERNETTEKİ AŞKIM

• 18 Eylül 2009 Cuma 09:59:29

İlk kez bana gelen yanlış bir e-posta sayesinde tanıştık. Başka bir adrese attığı e-posta her nedense benim adresime gelmişti. Açıp okudum istemeden neyin nesi diye. Fakat baktım ki önemlide bir konu. Eee ne olacak şimdi. Oturdum bende bir ileti yazdım ve yanlışlığı anlattım kendisine. Çok teşekkür etti duyarlılığım için. Bende vazifesini yerine getirmiş biri olarak işimin başına dönebilirdim.
İki gün sonra yeni bir ileti Umuttan. Ama bu kez bana yazmış iletiyi. Merakla açtım okudum:
“Geçen gün gönderdiğim yanlış posta için sanırım sizden yeterince özür dileyemedim. Tekrar özür dilerim. Fakat şu bir gerçek ki duyarlılığınız beni çok etkiledi ve sizinle arkadaş olabilir miyiz umuduyla sizi msn adresime ekledim. Kabul ederseniz. Sevgilerimle; Umut”
Çok şaşırdım ilk anda, ne diyeceğimi bilemedim ve bende bir cevap yazma gereği duydum:
“Bu nazik davetinizi kabul edebilirim fakat bana bir iki gün müsaade edin. Sevgilerimle… Deniz”
Aradan iki gün geçmişti yeni bir ileti Umuttan. Ama bunu burada sizinle paylaşmak istemiyorum özel zira. Kısaca çok güzel kendi yazdığı bir şiirdi. Benim için yazmış. İlk kez birisi benim için bir şey yapıyor ve şiir yazıyordu. Çok heyecanlandım. Bende karşılık vermek zorundaydım ama şiirde yazamazdım ki! Öyle bir kabiliyetim ne yazık ki yoktu. Ben de ona Nazım Hikmetten bir şiirle karşılık verdim.
Arkadaşlığımız çok güzel ilerliyordu. Hemen her gün görüşüyorduk msn de. Umut o kadar ince düşünceli ve hassa bir insandı ki anlatamam!
Hemen her fikrimiz uyuşuyordu.
Aradan iki üç ay gibi bir süre geçti. Bende bir tuhaflık başlamıştı. Umut’u herkesten kıskanır olmuştum. Galiba ben aşık olmuştum. Sırf bu yüzden erkek arkadaşımdan bile ayrıldım. Artık ben bir hayali seviyordum. Umutta aynı şeyleri hissetmiş olacak ki buluşma ve tanışma teklif etti. Bir hafta sonra cumartesi günü nihayet tanışacaktık. İçim içime sığmıyordu. Bir hafta bana geçmek bilmedi. Hep ilk karşılaşma anımızı hayal ettim. O da aynı şekilde. İkimizde temizlik ve saflığın sembolü beyaz gömlek giyecektik. O bana sevginin sembolü tek gül ile bense onun sevdiği çiçek papatya ile gelecektim. O İstanbul’da ben Antalya’da. İkimizin de ortak kararı çok sevdiğimiz Ankara’da buluşacaktık.
Baksanıza sevdiğimiz şehir bile aynı!
Uçak saatleri yakın zamanlarda bilet aldık ki buluşmamızı daha fazla erteleyemezdik.
İşte nihayet Ankara’dayım. Birazdan sevdiğimin kollarında olacağım. Onun da uçağının inmesine az bir zaman kaldı. Son kez üstümü başımı, elimdeki papatyaları kontrol ettim. Artık onu karşılamaya tamamen hazırdım.
İşte İstanbul uçağı da indi. İnen yolculara pür dikkat bakıyorum Umut gelecek ve ben ona doyasıya sarılacağım ve onu ne kadar çok sevdiğimi söyleyeceğim.
O da ne karşıdan son derece alımlı; hatta benden bile güzel üstünde beyaz gömlek, elinde kırmızı bir gül ile bana yaklaşmakta. Onun da yüzünde tarifi imkansız bir ifade. Sanki bende farklıda. Elini ilk uzatan ve ilk konuşan gene o oldu ben halen şoktayım:
--Merhaba Deniz hanım, ben Umut!
__ Merhaba Umut hanım, ben Deniz?

Serap Baycan

"Canım arkadaşım; umarım mesajımı doğru alırsın.:))"