Bizim bir askımız vardı..hani sen ben yoktu biz vardı hep...hani askımız bizim gövdemiz bizse kanatlarıydık.ve hep sunu soylerdik birbirimize sakın beni bırakma bu ask tek kanatla ucmaz diye....hep soz verirdik birbirimizi bırakmayazagıza...bu askı sen ve ben yaratmıstık yureklerimizde...hani hep soyle derdik askımızdır bizi biz yapan birbirimize baglayan....hani birimizin parmağına diken batsa digerimiz aglardık... bedenlerimiz ayrı ruhalrımız bir derdik...ve ten tene değmeden gecelerce sevişirdik…biz bir nefes havayı ikiye böler öyle solurduk...her nefes alışımızda birbirimizden bir parça yutar götürürdük yüreğimize..garip hergün ağlardık.... üzüntüden değil ama... aşkımızı gözyaşlarıyla büyütmek için.... böyle bir inancımız vardı...her buluşmamızda kafaları öne eğer sebep yokken ağlardık dakikalarca..ve biz bunu yağmurla toprağın bulusmasına benzetirdik..toprak yureklerimiz yağmursa gözyaşlarımız…toprak olmasa yağmurun yağmur olmasa toprağın bir değeri olmaz derdik… ne zaman yağmur yağsa seninle buluşur ıslanırdık…yağmurun toprakla buluştuğu anı beklerdik…ve muhteşem toprak kokusunu seninle birlikte koklardık…
Evlilik hayalleri kurardık..bir oğlumuz birde kızımız olsun isterdik...hayallerimizde bile ölçülüydük...küçüktü hayallerimiz basitti ama birlikte olmadığımız tek bir hayalimiz bile yoktu..köşkler yalılar ihtişamlı yaşantılar yada pembe panjurlu bir ev degilde..sıradan bir yaşam ve başımızı sokacak bir evimiz olsun isterdik.. hatırlarmısın seninle hep bulustugumuz bir çınar altı vardı hani... biz oraya tern istasyonu derdik..ve hep o istasyonda bir tern beklerdik...öyle bir trendi ki bu..biz ona MUTLULUK expres derdik.. bir uğradığı istasyona birdaha uğramazmış.. bizde bu terni kaçırmamak için hergün o istasyonda beklerdik...cünki biz senle o istasyonda biz olmuştuk o istasyonda birleştirmiştik yüreklerimizi..o trene beraber binecektik seninle...ama kacırmıştık...ardından ZAMAN expresi beklemeye başladık...ve hiç gelmedi o tern...nenden kaçırmıştık o trenlerii...unuttuğumuz birşeyler vardı sanki... tanıştıktan sonra her anımızı birlikte yaşar olduk... gelecek yıllara inat geçmişi birlikte Çürüttük..gelecekle ilgili hayaller kurduk... sanırım birşeyi unuttuk....AYRILIK ….bunu duymaya bile tahammülümüz yoktu... biri gelse ayrılıktan söz etse korkardık ürperirdik..ve göz göze gelir susardık korktuğumuzu bile birbirimize söyleyemezdik..kelimeler dilimizin ucunda düğümlenirdi sanki konuşamazdık...çünki candık canandık birbirimize...... AYRILMIŞTIK......hemde iki iken 1 olduğumuz,yıllarca MUTLULUK expresini bekledigimiz ve kaçırdığımız, ardından bir umut ZAMAN expresini bekledigimz o çınar altında....peki neden.... usulca, sessizce uzaklaştın...neden bindin ayrılık trenine...hiç mi düsünmedin beni...hani candık canandık ......... hani bizim bir aşkımız vardı..gözyaşlarıyla büyüttüğümüz…hani dünyanın bütün niğmetlerine değiştiğimiz bir aşk…
FARKINDAMISIN bizim bir aşkımız vardı diyorum sen gittilten sonra …. Sadece vardı demekle yetiniyorum…artık bizim bir aşkımız yok...çünki bu aşk benim…bizim bir askımız olmamıs zaten..senin değil artık bu aşk..sen bu aşkın tek kanadını kırdın ve attın benimle birlikte uçuruma…ortada saglam bir govde bıraktın..ama tek kanadını kırdın ...ortada saglam bir aşk bıraktın..ama sen gittin....sanmaki sen gittin bitti hersy ..benide aldın goturdun..ruhumu ümitlerimi herseyimi sende bıraktım..senin olsun dedim..sana guvendim..ask dedigin bole olmalı dedim...sen ben yok biz var dedim hep...ama simdi sen yoksun..oksuz bıraktın bu askı yetim bıraktın...ve herseyi hiçe sayarak gittin...ben bu askı bir fidan olark gordum cekirdegini kalbime gömdüm ve buyuttum..gozyaslarımla suladım bu askı..anlasılan sen bu askı oyuncak sandın kumdan bir kale yapmak istedin..ve basardın o kaleye bir bayrak diktin sonrada sıkılınca vurdun tekmeyi ve yıktın..
Bir ipte iki canbaz oynamaz dedik ve birlestirdik ruhlarımızı..aska hayat verdik o ruhla..ve dedik cık simdi istedigin ipe yap canmazlıgını ask.... askımız cıktı zirveye ve yaptı canbazlıgını...ipte yuruyen govde askımızzz bir eli sen bir eli ben...tam gelmiştik sona ve sen pes ettin bıraktın..tek bir eli kalan asksa dustu benimle birlikte ucuruma.. boşluktayım şimdi düşüyorum sensizligin uçurumunda… kendimi kurtarmısım gibi hala aşkımıza sarılıp onu kurtarmaya calsıyorum..anlayacagın tek kanatla ucurmaya calısıyorum bu askı…aşkın kanat cırpısları altında eziliyorum hırpalanıyorum… ama pes etmiyorum… etmeyecegimde .. ya o ucurumun dibine cakılır olurum yada bu aşkın kanatları altında...
saffet ERTAŞ