Bir fincan kahvenin hatırı.Söylerken çok kolay söylenir bir fincan kahvenin muhabbeti ve içeriği.

Günümüzde anlamını yitiren,solan takvim yaprakları gibi solmaya yüz tutmuş dostluklar,hatırlar,kırılan gönüller.Üzülerek izliyorum.Neden niçinleri beraberinde getiriyor.Oysa bir zamanlar öyle miydi?Bir zamanlar dostlukların,arkadaşlıkların tadı bir başkaydı.İnsanlar biribirlerinin hatırlarını sayarlardı.İyi günde,kötü günde paylaşımlar vardı.Birlikte gülündüğü gibi,birlikte ağlanırdı.Düşünüyorum,bayramların bile ayrı bir tadı vardı.Değil dostluk arkadaşlık,komuşuluklar bile anlamını yitirdi.İnsanlar artık aynı apartmanda selam vermeden başlarını eğerek geçip gidiyor.Üst katta kim oturuyor bilmiyorlar bile.Güven mi kalmadı,insanlar becilleşti mi?

Gelişen teknoloji ile birlikte,zorlaşan yaşam koşulları ile birlikte hiç bir şeyin tadı,tuzu kalmadı.Gönüller daraldı,insanların birbirlerine tahammül gücü kalmadı.Kimse ,kimseyi çekemez oldu.Kendi sıkıntılarını düşünüz oldu insanlar.Çare olabiliyorlar mı,nerde çareler?Yaşam koşullarının insanın omuzlarına yüklediği yük,bir de arkadaşlık,dostluk kalmayınca,psikolojik sorunları getirdi beraberinde,sıkıntılar arttıkça insanlar ıssız adam oldular.Bir fincan kahvenin muhabbeti,hatırı kalmadı.Oysa ki doyum olmaz bir fincan kahvenin muhabbetine,tuhfe-i diyar-ı bahar gibidir.Sohbetinden hoşlandığınız,sevdiğiniz dostlarınızla içtiğiniz kahvenin ne kadar anlamlı olduğunu bilir yaşayanlar.Bunları biz yaşadık.Çocuklarımıza anlatıyoruz şimdi,artık masal dinler gibi dinliyorlar onlar da.Çünkü kendileri yaşamıyorlar bu sıcaklığı,çünkü insanlar değer vermiyorlar bu tür düşüncelere.Tadı yok,rengi yok,paylaşımı yok dostlukların.

Adım adım yalnızlaşıyoruz,ötelere koşuyoruz,fakat ne kadar ötelere gideceğiz ıssız diyarlara.Gönüller ıssız,kalpler ıssız,neşesiz,umutsuz insanlar topluluğu.
Neden mi böyle olduk.Sadece ve sadece bencilleştik.Benmerkezci olduk.Sadece kendini düşünen insanlar çoğaldı.Hep ben diyoruz.Benim streslerim,benim çocuklarım,benim acılarım.Bir de karşınızdaki insanın sorunlarını paylaşın bakalım,belki de siz kendi halinize şükredeceksiniz,belki de paylaştıkça azalacaktır tüm problemleriniz.

Bu koşullarda bizim için değerli olan dostlarımızı kaybetmeyelim.Hatır,gönül bilelim.Yakın da olsalar,uzakta da olsalar onları arayıp soralım.Karamsar olmayalım.Kederlerimizi paylaştığımız kadar,onlara ışık,onlara tebessüm,onlara neşe katmasını da bilelim.Bir fincan kahvenin mutluluğuna erelim.

Selam ve saygılarımla.

HAZAN
2009