Evet sanki zilin sesini duymuş gibi, tüm kelimelerim hepsi birden hızlı hızlı kalemime doğru akın etmekteydiler. Sanki az önce bendim onları yazmamak için çabalayan. Ne oldu da birden dökülmek için yüreğimden akın ettiler kaleme bilemiyorum. Aslında bilmekte istemiyorum. Dökülmeleri her daim beni iyi etmekteydi çünki.

Yüreğimde o kadar ince sızı debi deryasında dolaşan kelimelerin korları artık daha fazla duramadı, ve bir hışımla dökülmeye başladılar. Ne diyecektim nasıl diyecektim derken uzun zamandır doğru düzgünce içimdekileri dökmediğimi fark ettim. Belki yağmurun beklide artık içimde hapsetmeyi başaramadığım kelimelerim ile yeni bir güne, yeni bir mevsime merhaba diyecektim. Bekleyeceğim ve göreceğim.

Şuan yağmurun sesi kulağımda bir masal gibi bana bir şeyler anlatma. Sanki evet devam et , sonunda duyuracaksın sesini diyordu. Ve bende bir elime kalemi alırken camı biraz daha aralıyordum, sanırım uzun zamandır bu sesi duymamıştım ve özlediğimi fark ettiğimde ise yağmurun şiddeti daha da artıyordu.

Yağmur şiddetlendikçe, kelimeler yerinde duramayan ufak çocuklar gibi ordan oraya koşturmaktaydı. Hangi kelimeyi hangi doğru cümlede kuracaktım bilemiyordum. Fakat bilmemi de gerektirmiyor, ben devrik cümlelerimde tamamlanıyordum yarım bıraktıklarımı. Beklide bunu bildikleri için hiç oralı bile olmuyorlardı, doğru cümlenin doğru hecesi olmak için.

Ben yağmuru seviyorum, yağmur yağdıkça kelimelerimi daha güzel ifade edebiliyorum yada ben öyle sanıyorum. Hüznü yaşamak için sonbaharı beklediğim gibi, kelimelerimi konuşturmak için yağmuru bekliyorum. Ve ne kadar özleyeceğimi bildiğim yaza ise elveda diyerek hoş geldin kış diyorum..

Hoş geldin…


12.09.2009 – 00:42