Güneşin sevimli yüzüne inat,bulutlar ton ton halleriyle güneşe ’’Sen çekil!’’ dercesine güneşin önünü kaplıyordu şu zaman içersiside. Sanki konuşmak kendini anlatmak istiyordu.’’Ben geldim!’’ dercesine bulut ordusu kaplıyordu gökyüzünü. O ki etrafı kapalyan bulut ordusu gelişiyle birlikte, içime hüznü de getiriyordu kalbimin küçük köşesinden başlayıp yayılıyordu aynı bulutlarını gökyüzüne yaydığı gibi... Ama kalbim bu duyguya da hasret kalmıştı güneşin sımsıcak yüzünden sonra sanki kalbimin odacıkları serinletmeye gelmişti.Yavaş yavaş kendini hissettiriyordu; önce güneşe çalımını atıyor daha sonra gökyüzüne kendini benimsetiyordu,ardından can dostu olan yağmuru ağırlıyordu kollarında. Sımsıkı sarılmasıyla yağmur tutamıyor kendini başlıyordu ağlamaya bulut ordusu ’’Ağlama!’’ dercesine gökyüzü onların dilinden cevap veriyordu ve başliyordu homurdanmaya, gürüldemeye şimşeklerini çakmaya...Tam anlamıyla gelmişti işte sonbahar hem içime hüznünü getirmiş hemde gökyüzüne olabildiğince yerleşmişti...Hoşgeldin gönlümün tatlı ağlayışı...