Ses(n)siz Gemi ...

• 13 Temmuz 2007 Cuma 17:25:28

Solan güllerin ardından; hiçbir zaman gitmeyecek gemiler yapıyorum. Hayata dair ,yaşamak adına fonksiyonlarımı adı umut olan geminin kaptanlığına terfi ettirecek kadar da kendimi karikatürist ilan ediyorum...

Uzun zamandır hayatımı bitirmek fikri içerisindeyim. Bir daha asla yaşayamayacağım mutluluğu sanki kelebeğin ömrü gibi iki günlük gördüğüm içindir mi ki bu düşünce yoğunluğum yoksa.

Sevmek varken sevgisizliğe yelken açmayalım, kürekleri kırık sandala binelim bırak rüzgar bizi içimizdeki güzelliğin adasına terk etsin...

Bazı insanlar yücedir...tıpkı aşkları gibi anlaşılmaz yanları vardır; esrarengiz ,gizemli perdeler açılır bir bakarsın her şey mahvolmuş...kaderin gözyaşına teslim olduğu masal hikayeleri efsanelere dönüşmüştür çoktan...hiç bir kar tanesi aynı değildir ;hiç düşünülmemiştir belki ama düştükleri yerlerde farklıdır...her felaket bir mutluluğun temelidir; her ne kadar ıhlamurlar kan ağlasa da ...

Maziye uzanarak elimde kalan son duygu melodisini kullanıyorum mu ne?
Hiç bilinemeyen yollarda kaybolmak gibi her taraf sisli,bulutlar renksiz.
Sonbaharın eşsiz güzelliği sadece bana mı hoş görünüyor sanki gri hakim,
Hayallerim sessiz,rüzgarların çığlıkları var... hiç hüzün bu kadar masum olur mu?

Sırtımı vermişim uzak yollara, dağıtmışım kendimi, gençliğimi tüketmişim umarsız vefasızların koynunda. Ah kendimi bir bulsam pusu tutmuş akşamların eşkıyaları içerisinde kaybolmazdım.

Mukaddes topraklarda dolaşan bedenin içindeki yaşama sevinci olmalı, baharda açan taze çiçek gibi kokmalı, imkansızlıklar içinde var olma çabası vermemeliydi sevgi dediğimiz o büyük mutluluk. Bir yerlerde beklenmedik zamanların gölgesi içerisinde kilitlenmeli kalbimizde, adı konmalı yaşanmış her şeyin asla sonsuzlukla unutulmamalı.

Senden sonra içimde hüzün kelimesine ait hiçbir şey yok
Mutluluğumla beraber giden her güzelliğim şimdi seninle
Her gece dileklerim yıldızları bitirse de çektiklerim benle
Ölüm düşüncelerim yasak olmakla beraber sen artık uzaksın...

Bir deli rüzgar esip geçse üzerimden, belki martılar savunmalarını acımasız özgürlüklerine borçludurlar. Halim anlatılamayacak film şeridi kadar zavallılığın yabancısı
Yağmur altında dans; belalı aşkın son yanılgısı şimdi gözyaşlarım
Hasretin her gece uykusuzluğa terk edildiği öykü türü yasadıklarım
Sahte gülüşlere bıraktığım ömrümün kırılmış hazinesi gibi her şeyim
Uçurum kenarında yaşamayı düşünürcesine prangalardan kurtulan bir köle gibi çırpınışlarım.

Ayrılıkların suçu olmalı ikimizde de. Görebilmeyi reddettiğimiz için sevgi bahçesine uzun bir süre yeni filizler ekmeliyiz. Elimizde kovalar olmalı, bir gece ansızın anmalıyız eski kırık düşlerimizi. Sensizliğe dayanacak kadar güçlü bir bedenim yok, aslında hiçbir zamanda olmadı. Olmayacakta.

Hatıraların arasında aradım çıkış kapısını ve kaçmayı hak belledim yalnızlığıma.
Umutsuz bekleyişlerin esiri içinde unuttum hatıraları, hiç olmamalıydı kalbimde hazan.
Yanımda olamayışlarının yıkıntıları içinde çoğalırken daha henüz efsane olamadım.
Rüzgarların esip geçtiği her yerde aradım nafile çığlıklarımı ve sen yoktun yoksulluğumda.

Aslında hiç var olma çabası içinde değildin, yasaktı çünkü sevmeler ikimize bu yaşamda.
Bir mum ışığının aydınlığında yaşanan aşktan kalma hüzün külleri şimdi unuttuğum hayatımda.

Ne olur geri dön... ağlamak için gözyaşları akmalı, kan değil. Hiç bitmeyecek gitmeler yüreğimde kor oldu her seferinde. Uykuların haram olduğu vakitlerde kaybetmiştim hatıralarımdaki en güzel varlığı. Artık günler değil beni üzen zamanın en hızlı geçen anı saniyeler benim düşmanım. Sıcak mevsimler terk ederken tabiatı şimdi sonbaharın yaprak dökümü hücrelerimde geçmek bilmiyorlar.
Ne olur geri dön...bakışlarım sende kaldı. Ayrı dünyalarda bulunmuş bir yürek şimdi seviyor seni. Hiçbir şey geçmiyor sensiz, rüzgarlar savurdu kuşların bestelerini ve sen kokun hala üzerimdeyken terk ettin beni .

Son kez kayıp karanlıklarda büyüteceğim kır çiçeklerini, yokluğunun en geçilmez anlarında...

emre onbey