Daha az önce bir haberi düşündüm. 54 yaşında bir adamın, çocuklara tecavüzü. 2-3 gündür haber bültenlerinde oysa. Aslında bir haberin içine gömülmüş olan utanç verici bir yaşamı düşündüm. O yaşamın içinde söndürülen çocuk hayallerini, çocuk bakışlarını, çocuk gülüşlerini ve çocukların herşeye olan sevgilerinin kayboluşunu, tüketilişini...
ve şimdi Nazım’ın değerli dizelerinde kaybolduğumu görüyorum.

Nazım’ın Kerem gibisinde dediği gibi
"sen yanmasan
ben yanmasam,
biz yanmasak
nasıl çıkar karanlıklar aydınlığa"

karanlıklar o kadar çok ki ama malesef karanlıklara aydınlık olarak yanmayı göze alan insanlar az.Bunu yitirdiğimiz anda insanı tüketmeye başlıyoruz.
Yaşına bakmadan, gözlerine bakmadan...
Her gün gözlerimizin önünde olanlar bunlar ama bitmeyenlerde. Zaten olup bitmelerin bitmeyenleri insana acı veriyor.
Dokunuyor etine.
Ve şimdi soruyorum
Nazım olsa cevabını alırım elbette ondan
Peki bu kadar insanın olduğu yerde İNSANLIK nerde?